Tahterevallinin diğer ucunda

Sözcükleri özenle serpiştirdim; biri orada, biri burada; parıldayan yüreğimle, yasaklanmış düşümle karşındayım.

Ortalık toz duman ve sen yarılmış başınla buraya kadar süzülmüşsün, alnında solgun kırmızı bir lekenin kaba izini görüyorum. Yaran acımıştır ama sanki acısını unutmuş gibisin.

Yine de buradasın; ve o halde sözlerim ulaşmıştır sana.

Rengimi gördün mü? Aslında, boş bir tuvalin üstüne yumuşak bir darbe ile serpiştirilmiş duru bir rengin fark edilebilirliği kadar belirgindir o; belki unutmazsın, daima anımsarsın!

Ve sen belki bir gün, farklı tonlarda karıştırılmış binlerce rengin arasında benim parlak rengimi de seçebilirsin. Öyleyse; o gün, olur da sergiye konulmuş onlarca resmin önünde bulunursun ve birbirleriyle olabildiğince karıştırılmış alacalı bulacalı renklerin sayısız zenginliğini hissedersin ve belki de benim rengim onlardan biri olur gözünde.

İşte o zaman benim düşümü de görürsün. Sonra, alnındaki solgun kırmızı lekenin acısını anımsarsın. Onun akışkan, parlak ve yapışkan kıvamını, yavaşça süzülürken alnında bıraktığı ıslaklık duygusunu hissedersin. İçin kabarır ve yaşam küreklerinin sımsıkı ellerinde olduğuna karar verirsin; bir isyan duygusu yayılır yüreğine...

Belki de o yüreğin, avazı çıktığı kadar bağırır düşümde ve ardından bir ucuna tünediğim ve dengelemek için diğer ucuna kendi başımı koymak isteğim o tahterevalliyi de fark edersin.

O zaman belki tahterevallinin diğer ucuna oturmak istersin.

-
Tablo : Le Double Secret, 1927, Rene Magritte