Taksim metrosu

Taksim metrosundan çıkar iken bazen yürüyen merdiveni değil de merdivenleri kullanan birisi dikkatimi çekiyor. Vah diyorum, zavallı. Galiba ilk defa Taksim metrosundan çıkıyor. O merdivenin sonunda ışığa ulaşacağını sanıyor. Ne yazık ki sadece bir merdivenle Taksim metrosundan çıkılmıyor. O merdivenden sonra bir miktar yürüyeceksin, bir merdiven daha çıkacaksın, bir daha, bir daha tüm engelleri aşabilir isen Taksim metrosundan çıkabilirsin.

Yürümek iyi ya merdiven çıkmak gerçekten sıkıcı bir iş. Bir parkta yürür iken temiz hava alırsın, Manzarayı seyredersin. Ancak merdiven çıkar iken hiç bir şey yok. En azından duvarları resimler ile sanat eserleri ile kaplasalar merdivenleri çıkar iken bakabilecek bir şeyler olur. O sıkıcı yol biraz zevkli hala gelir.

Yürüyen merdivenler, yürüyen zeminler bile yolu pek kısaltmıyor. Yol bitecek gibi değil.

Bir kitap okuyor idim; önsözü, takdimi okudum kitabın altmışıncı sayfasına geldim. Birde giriş çıktı. Dedim bu kitabın içine bir türlü giremedim. Taksim metrosu da öyle çıkma ile bitmiyor. Artık bir zaman yürüdükten sonra acaba gün ışığını görmeye muvaffak olabilecek miyim diye düşünüyorsun.

Şehrin o koşuşturmasında insanlar o uzun yolda tahammülü kalmıyor. Yol öyle sakin sakin yürümeyle bitecekmiş gibi bir yol değil. Yüreyen merdivenler bile sanki şehrin koşuşturmasına yavaş kalıyor. İnsanlar yürüyen merdivende beklemiyor, yürüyen merdiveni de hızlı adımlar ile aşıyor. Aynı hız ile yürüyen zemin aşılıyor. Son merdiven ise artık koşarak çıkılıyor. Ve insanlar gün ışığına kavuşuyor.

Adı ulaştırma. İstanbul da bir çok yerde aktarma yaparken bir araçtan diğerine on beş dakika yürüyoruz. Sağlık Bakanlığı günde yarım saat yürüyün diye reklam yapıyor. İstanbullular günlük rahat yarım saat yürüyor.

Bir yandan iyi, bir aktarma yapar iken yürüyoruz, spor yapmış oluyoruz. Ancak yinede bu işin bir standardı olması gerekmiyor mu? Bir ulaştırma aracından diğerine giderken on beş dakika yürümek normal mi? Yürüdüğümüzü spor yaptık diye sayalım ancak geçen zaman korkunç.

Bu insanlar boş insanlar da değil bir işe, bir okular gidiyorlar ve zamanları çok değerli. Aktarma sonucu neden olan zaman kaybı problemi öyle kolayca çözülebilecek bir sorun değil. Ancak ulaştırma altyapısı oluşturulur iken insanların o araca ulaşmak ve aktarma yapmak için harcadığı zaman da göz önünde bulundurulmalı ve mümkün mertebe bu zaman minimize edilmeye çalışılmalı.

Resim kaynak

1-http://istanbulmetrosu.blogspot.com/2008/11/m2-ihane-maslak-aos-metrosu.html