Tam gün yasasını savunduğum için pişmanım!

Tam gün yasasını savununca bir korkudur aldı beni!

Doktorluk işim olursa yandım!

“Hastamızın durumu kötü doktor bey!”

“Sicili de bozuk onun hemşire!”

Bir kez hastanede yattım!

Irak’ta o da!

Şantiyede zehirlendik! Öğle yemeğinde komposto vardı! Ben bir kaşık aldım bıraktım! Kâseyi bitirenler yerlerde

sürünmeye başladılar! Ölüyorlardı!

Gitmiyordum; iyiyim diye! Şantiyenin Pakistanlı doktoru benim halimi de beğenmedi! İki otobüs dolusu

hastaneye gittik!

Herkes ikişer kişi yattı yataklara! Ben ve bir arkadaş tek yatakta yattık! Serum verdiler bize!

Nabzım iyiydi! Ama Bizim Pakistanlı bana bakıyor, gelip nabzımı kontrol ediyordu kafasını sallayarak! Yüzüm

kireç gibiymiş!

Tek serumla kurtardım! İki- üç serum yiyen oldu!

Bana bakan hemşire çok güzeldi! Hele sandalyede oturuşu bir harikaydı! Gözümü ondan ayırmıyordum! O da

bana bakıyordu arada bir ama hemşire şefkatiyle bakıyordu sanırım!

Kendini bilen biri rahatsız olur böyle durumlardan! Niyetimi masum duruma aldım!

“Ulan Ahmet!” Dedim kendi kendime!” Utan ulan! Hemşire Hanım senin sağlığın için çırpınıyor, senin niyetine

bak!”

Fakat hastayken bile ırkımın özelliklerini kaybetmemiş olmamdan bir yerde gurur da duydum!

O sırada uyumuşum!

“Hemşire Hanım, hastanın karnında makası unuttuk haberin olsun! Arama boşuna!”

“ İyi ettiniz doktor bey! O buna müstahaktır!”

“Kamu malını saklamaktan amme davası açarız sonra!”

“Belayı bulur!”

“Bulsun!”

“Serumuna müshil katayım mı?”

“Kat tabi!

Yazıyı yazdığıma pişmanım!!