Tam zamanında karşılaştığım bir kitap, İclal Aydın'dan "Kağıt Kesikleri"

Hem insan hem de hekim olmak öyle zor ki. İnsanın bedeninin zamanı zamana uymazken,
olabildiğince her şey yolunda gitsin istiyor insan halimiz, hekim halimiz ise elinden
geleni yapıp kalıyor öylece. Oysa bazen ne yaparsak yapalım, beklemediğimiz olaylar karşısında
çaresiz kalabiliyor ve insan halimizle telaşa kapılabiliyoruz. Herhangi bir insan da kolayca ifade edilebilen,
korku, endişe ve panik hali bize yasak. Hele bir de böyle bir duruma düştüysek, vah halimize o zamana kadar
yapılan tüm doğrular ucup gidiyor, kendi insan halinizden duyduğunuz üzüntünün yanında bir de çevrenizdekilere
kendinizi tekrar kanıtlama çabanız da ardısıra bir endişe olarak geliyor.
Sorunu yaşayan kişinin yardımına koşmaksa hem çok güzel manevi bir güç veriyor insana hem de hafiflik sağlıyor.
Bu durumda da, sorunu yaşayan kişiyle empati kurabilenler, güçlü bir şekilde yardım edenler ve bilgiçlik taslayanlar
şeklinde kişi ayrımları da yapılabiliyor. Ben mümkünse hem empati yapabilen hemde gönülden yardım eden olmak istiyorum. Çünkü sorunu yaşayan kişi olmak bir süre sürecek üzüntüyü de beraberinde getiriyor. Bedenimizde sorun yaratan her ne varsa nasıl belli bir zaman dilimin vücuttan atılma işlemine uğruyorsa, üzüntü ve beraberinde getirdiğinde keder, endişe gibi hisler de belli bir zaman diliminde vücuttan atılıyor. Zehirlenmelerde zehirin atılımını artırıcı ilaç uygulamaları yaparız, işte derin üzüntü durumlarında da sıkıntıyı sevdiklerimizle paylaşmak, anlatmak ve insan halimizin hatırlatılması üzüntünün vücuttan atılımını kolaylaştırıyor.
Acıyı, üzüntüyü anlatmayı paylaşmayı ve bunun olumlu getirilerini hepimiz biliriz, bende bilirdim de ama İclal Aydın'ın yeni kitabında bunu anlatışını bir başka sevdim
Kendisini insan olarak sevmeme ve televizyonda başarılı olduğunu düşünmeme karşın daha önceki kitaplarını okumamıştım. Bu nedenle onlar hakkında yorum yapamayacağım, ama bu yeni kitabı bence kendisinin olgunluk dönemi ürünü olmuş.

Belki de benim bu günlerde içinde olduğum ruh haline iyi geldiği için beğenmiş olabilirim diye de düşünüyorum, ama kitap değişik ayrıntıların bir arada olmasına karşın öyle akıcı ki, bence kitabda herkes kendisinden bir duygu bulup benim gibi ilgiyle okuyabilir. Yakın bir zamanda insan halimin hekim halime üstün geldiği bir an yaşamıştım, hastam yönüyle bir
sorun kalmazken ben sıkıntı yaşadığım anlara dair dalgalanmalar yaşıyordum. Tam sakinleştim derken, derin üzüntü ve sakinlik anları ile savaşıyordum. İşte bu duygularla iken 'Kağıt Kesikleri' kitabı ile karşşılaştım.
Kitabın arka kapağındaki satırlar arasında acı ya dair ifade çok yakın geldi bana hemen okumak istedim. Hele duymayı hiç istemediğim "Tamam, geçti anlatıp anlatıp da tekrar hatırlama" öğütünün yanılgısı,(ki bazı insanlar için yanılgı olmayabilir,
ama benim için de böyledir) nı vurgulayışı çok yakın geldi bana. "Acı, ancak anlatıldıkça eskir ve eksilir" yorumuna da tümüyle katılıyorum. Sağlıklı ve sevdiklerimizle sürdürdüğümüz yaşamımıza şükretmenin gerekliliğine tümüyle inansam da,
yaşananlara dair duyulan acı nında yaşamımız daki yeri çok büyük. Ben sıkıntımı anlatamadım belki kendisine ama hissettiklerimin ifadesini bulmak bambaşka bir rahatlama sağladı bende. Kitabı okumak için benim bu günlerde hissettiğim acıyı duymakta gerekmiyor, yaşama ve insana dair ne varsa hissetmek ve yorumlamak istiyorsanız okuyabilirsiniz.
Ayrıca kitabta konusu geçen, şimdiye kadar dikkatinizi çekmemiş olabilen film veya kitaplarla da tanışmakta ilginizi çekebilir.
Sağlıklı, mutlu ve sıkıntıları kolay unutabildiğimiz günler dileğiyle, sevgilerimle