Tanımsız...

Ey aşk!...

Ölüm gibisin! Kim kaçabilmiş senden kölesi mi, padişahı mı, çirkini mi güzeli mi, genci mi, yaşlısı mı?

Kim söyle bana, herkes kaçarken senden; durduğu yerde yine seni bulmuyor mu?

Aynı ölüm gibi…

Kurtulması imkansız ati!

Aşk!...

Şu dünyada tatmayan var mı seni?

Yüreğini burkmadığın, dudağında kekremsi bir tat bırakmadığın biri?

Arasam bulur muyum ki böyle birini?

Nerde!...

Gitmelerde olanın vardığı yerdir aşk,

ağlayanın güldüğü an,

hayatı verdiğinizi sandığınız anda sıcak bir ekmek kokusu gibi aldığınız şeydir aşk…

Aradığımız ne ise keşfettiğimiz yerdedir o.

Şiir gibidir bir tarifi yoktur sadece sizi anlatır aşk!

Siz ne kadarsanız

O kadardır!

Su gibidir, tam bulduğumuzu sandığımız an kayboluveren; berraktır tıpkı siz gibi, ihtiyaçtır… Susuz yaşam olur mu? Ya AŞKSIZ?…

“desem ki sen benim icin,
hava kadar lazım,
ekmek kadar mübarek,
su gibi aziz bir şeysin;
nimettensin, nimettensin….”