Mlliyet Milliyet Blog Milliyet Blog
 
Facebook Connect
Blog Kategorileri
 

26 Eylül '08

 
Kategori
Kişisel Gelişim
 

Tanıştığıma çok memnun oldum

Tanıştığıma çok memnun oldum
 

Kapalı bir kutuyuz. İmajlarımız sahnede aslımız yerine.Bir maskeyi çıkarıp diğerini takıyoruz duruma ve ortama göre.. Sahte yüzlerin, yüze ne zaman kondurduğumuzu unuttuğumuz bayatlamış gülüşlerin arasında bir türlü kalbimize ilişemeyen ilişkilerin göbeğinde yapayalnızız. Tüm kalabalığa rağmen..


Kapalıyız. Sımsıkı .. Giydiğimiz kostümler ve taktığımız maskelerle saklamaya çalışıyoruz bedenimizi, yüzümüzü, en önemlisi ruhumuzu..


Güçlü imajlarımızın altındaki zayıf “ben”le yüzleşemiyoruz bir türlü.. Kostümlerin zayıf noktalarımızı gizlediğini sanıyoruz. Ama gerçekte, o noktaları cilalamaktan başka bir işe yaramıyor çabalarımız. Saklamaya çalıştıkça diğerlerinin gözüne gözüne sokuyoruz daha çok. Onlar da bizim oyunumuza katılıyorlar ve görmemiş gibi yapıyorlar, ellerini güçlendirdiklerini düşünerek. O eli ilk fırsatta kullanmak için hazırda bekliyor bir çoğu.

Kullanacağı an ise er ya da geç geliyor mutlaka..


Bazen dışarıdan birine de ihtiyaç duymuyoruz yaralanmak için. Kendimize yetebiliyoruz bu konuda.Öyle sıkı sarılmışız ki güçlü, başarılı, yıkılmaz içi boş rolümüze; kendimizden küçücük bir görüntü yıkıveriyor bizi.


Başarıların bizi daha çok sevdirmediğini, güçlü olmanın gerçek dostluğa hiçbir katkısının olmadığını gördüğümüzde kolumuz kanadımız kırılıveriyor. Kalakalıyoruz ortada , öylece, çaresiz…


Ne kadar da çok çabalamıştık oysa ki…Ne denli karışık işlerin üstesinden gelmiş, ne denli yorulmuştuk. Karşılığında beklediğimiz ise çok basitti: Kabul görmek ve sevilmek..

Hak etmemiş miydik?


Kendimizi toparlar toparlamaz yeni kostümleri geçiriyoruz üstümüze ve hayat denilen bu sahnede verilen rolün dışına çıkıp, saçmalamaya başlıyoruz yeniden . Bizi alkışlasınlar istiyoruz, beğensinler, sevsinler…Bu arada kendimizle tanışmayı hiç mi hiç aklımıza getirmiyoruz ..


Oysa ki sevebilsek kendimizi, tüm kusurlarımıza rağmen.. Önce biz kabul edebilsek kendimizi.. Annemiz gibi, şefkat göstersek tüm benliğimize. İşte o zaman korkularımızdan sıyrılabileceğiz.. Tüm insanlara karşı değil, hepsiyle birlikte aynı sahnede olabileceğiz.


Bugün, yıllardır ihmal ettiğim kendimden özür dilemek istiyorum.. Onun sonsuz sevgisiyle beni affedeceğine eminim. Kat kat derinlere sakladığım karanlıklardan çıkarıyorum bugün asıl beni. Ve yürekten söylüyorum ki: “ Tanıştığıma çok memnun oldum..”

 
Toplam blog
: 26
: 869
Kayıt tarihi
: 20.09.08
 
 

Sadece YAZIYORUM.... ..