Tanrı ellerini açtığında

Yalnızlığı kucaklıyorduk seninle

Karanlığa sığındığında bütün şehirler.

Tanrı ellerini açıyor denizler uzanıyordu kucağında

Biz sığınacak bir liman arıyorduk sessizce.

Gece kederinden ölüyordu sabaha karşı

Ölü gecelerden sonra diriliyordu

Ateşler içinde güneş.

Kucağımızda aynı yalnızlıkla

Renklere katıyorduk yaşamı.

Güneşle şerbetlenen taneleri öldürüp

Buruk tatlar alıyorduk aşka benzer

Ruhuna dokundukça her tanenin.

Siyah gözlerimizin mahremiyetiydi içimize yavaşça dolan.

Seviyorduk sarhoşluklarımızı her şeye rağmen.

Tanrı ellerini açıyor biz kucağında yok oluyorduk.

Yağmurları bekliyordu sarnıçlar hala

Akıp giden zamana inanarak.

Bizim dudaklarımız ise asırlardan beri çatlak

Yağmurlar yağsın istiyorduk durmadan

Yalnızlığımızı kucaklarken bir kere olsun unutmak

Tanrı ellerini açtığında yağmurlar yağıyordu.