Tanrılar dünyanın canını sıkmış

Duydunuz mu?
Dünyanın çoktan beri canı sıkılıyormuş. Güneşle, ayla, yıldızlarla bile, kimseye bir şey söylemiyormuş. Hikmetinden sual olunmaz Rabbim'in! Dertleşti bir sabah ayazında benimle. Hatta bir ara, ''nedir bu, kendini tanrı gören insanlardan çektiğim?'' Dedi! Anladım ki soran hislerimle benden cevap istiyordu. ''Bilseydim! Ne işim vardı yeryüzünde? Dünyadan dünyaya göçüp gidiyoruz işte sırası gelenle.'' diyerek mırıldandım ''düş'' evimde.

Kötü insan şekilleri arasından aşkımın gülüşleri geçiverdi gözümün önünden. Mümkün olsaydı da zamansız seyredebilseydim keşke o gülüşleri. Nice böbürlenmekten ve şaşadan daha kıymetlidir.

O an sarsılırım içimde ve yükselirim var olduranın gücüyle gökyüzüne. Uyanmışım. Sabah olmuş, güneş göz penceremde. Gölgesi, geçen zamanla dans ediyor. Biçilen ömrün değerinde.. Süleyman o an'ların içinden! Anlatır dinlemek isteyene, karıncanın kuşlarla olan beraberliğini, atmosferin tüm renklerini ve yaradanın yaratma gücündeki görkemi.

Zenginlik! Kaç yoksulun helalinden çalmıştır? Doğrular mı, yanlışlar mı daha evvel ölüme gider? Ya Cami'ler, Kilise'ler, Havra'lar, buralarda yapılan ibadetler kaç tane karıncaya bedel?

Ateş olmazsa duman nasıl yükselir göğe? Yar olmazsa nasıl ulaşılır yüreğe? Görmek istemezsen zaten göremezsin, gözünün ucundaki ucu da, bucağın ucunu da. Kaf Dağına gönülden varılır varılmasına da Zümrüd-ü Anka Kuşu bu, alır mı her kişiyi sırtına? Sanma ki duman boğar kalbini, ışık sen olsan ne çare? Ateşten telef olmuş bir bedene!

Arafat'a varmak gibidir hayat. Gündüzü ayrı, gecesi ayrı. Sahnedir insanın yaşamı. Bir uzaklaşır, bir yakınlaşır ayrılıklar. Zaman kendi içinde yol alır.. Sizce, mümkün mü şimdi beni anlamak?

SABİHA RANA (!)