Tanrının kendine açtığı bir yaradır hayat

<ı>Z.ye

Tanrının kendine açtığı bir yaradır hayat. Durup dururken, can sıkıntısından ya da kazara… Bir dalı yontarken bıçağın ele dalması gibi… Oldu bu; oldu ve biz olduk. O kesikten akan kanız. O yaranın sancısıyız. O yaranın kendisiyiz. Bir kesiğin içinde gönderilip dünyaya, bir başka kesikten toprağa karışırız. Acıdır ezeli ve ebedi duygumuz. İlk onu tanır, en son onu hatırlarız. Ömür: iki çizgi arasında nekahet günleri…

Çıka çıka sana çıktı o acı piyango. Ne garip, hiç kimse şaşırmadı değil mi? Sen dâhil. Bir bebeğin ağlamasını ilk duyan sen, o sese ilk ürperen sen, herkesin adına acıkıp sofraya herkesten sonra oturan sen, herkesten çok üşüyüp herkesi ısıtan sen… Elbette sen olacaktın, kapımızı zorlayan acıyı ilk karşılayan da…

Hücre hücre göçüyorsun. Kemiklerin ufalıyor, sanki güneşte unuttuğumuz bir kalıp buzmuş bedenin... Bir mumun mat ve ağırkanlı telaşıyla eriyorsun. Sesin bir kuyuya düşüyor, bize ulaşamadan. Hiç kimse, hiçbir şey tutamıyor elinden. Ne su verdiğin kuşlar, ne bağrında büyüttüğün oğullar, ne saçını tarayıp kokladığın kızlar, ne sardığın yaralar, ne taşlara işleyen merhametin, ne yoksullar sofrası gölgen, ne gözyaşların, ne içimize akıttığımız gözyaşlarımız.

İğne morlukları içinde yatıyorsun, devrilmiş bir ağaç gibi. Direnler, sondalar, ameliyat masaları, serumlar, tahliller, raporlar, reçeteler, randevular içinde… Sedyeler, komşu iniltiler, yorgun ve ketum hemşireler, mağlup ve mahçup doktorlar arasında. Tutup çekemiyoruz elinden.

Zaman donuyor senin gözlerinde; ve bizim yüreğimizde hızla azalıyor zaman. Ağır düşlerle bozuluyor uykun; kanlı, karanlık, çok eski zamanlardan, lüzumundan fazla aydınlık ya da rahatsız edici bir yeşil. Ve biz görüyoruz düşeceğimiz kuyuyu. Görüyor ve kaçamıyoruz. İşte bu ölüm kadar zor.

Tanrının kendine açtığı bir yaradır hayat. Yoksa ölüm niye var?


...