Tanrıyken yüreklerimiz

"Gözyaşları hayatı bırakmaz biliyorum. Lakin yaşamdan umut vaat etmek suç da sayılmazdı. Bir yıldız kaymış olmalı. Ve sanırım o yıldız, beni çok önceleri alkolik babama bırakan, zavallı anneme ait olacak...

Tanrı bizlere uzaktan bakarken, yüreğimizde kendi tanrılarımızı yaratabilir miyiz?

Şimdi ummak için bir hayal kursak!

Gerçekleri görmeden yaşasak ya da hissetmeden acıyı tanımlasak. Ve ben, bir kasabanın korkunç ve hiç var olmamış kötü kalpli cadısı kadar "gerçek" olsam.

Düşünüyorum da masallardaki o kötü kalpli cadıyı anlamak isteyen hiç olmadı mı?

Yoksa, kötülük yapacak kadar mutluluğa küsen birisine el uzatılmıyorsa, hayat adaletsiz ve insanlar iyi değil miydi?

Bizler yüreğimizde tanrıyı keşfetmişken doğruları bulabilir miydik?

Hayaller kurup, çocuklaşabilir miydik?

Oysa tanrıyken yüreğimiz eminim, çok severdik uzaklara gitmeyi(özgürlüğü), hayalleri...

Ve her gece uydurduğumuz masallarla umut selamlardı, tanımasa da hayat bizi...

Ben on iki yaşındayım. Yine de umuyorum yaşamı sevmeyi; çünkü her gece annem gökyüzünden selamlıyor beni."

Ümit bizce de böyle olmamalı mı?

Nihan Aydın