Taraftarlığımız...

Geçenlerde bir eposta aldım. Yazan kişi “gizli” bir Galatasaraylı olduğumu iddia ediyordu. Yazan kişiye bunun ne anlama geldiğini veya Galatasaraylı olsam bundan ne çıkacağını sorduğumda aldığım yanıt özetle şu şekilde oldu: “hangi takımlı olduğunuzu bilelim de ona göre okuyalım.”

Elbette kimse gördüklerini algılamada veya aktarmada bir fotograf makinesi kadar başarılı değil. Herkesin baktığı ile gördüğü arasında farklar var. Fakat her söyleneni söyleyene göre, her yazıyı yazara göre okumak asla anlayamayacağım bir tutum.

Değilim ama pekâlâ Galatasaraylı da olabilirdim veya başka bir takım taratarı. Zaten hangimiz gönül verdiğimiz takımı aklımız başımıza geldikten sonra, isteyerek seçtik ki? Ya babamızın elimizden tutup götürdüğü bir maçtan sonra, ya sırf kardeşinize gıcıklık olsun diye ya da eniştemizin bize doğum günümüzde aldığı bir forma nedeniyle taraftarı olmadık mı şimdi dünya kopsa değiştirmeyeceğimizi söylediğimiz o takımın? Bu, şu demek: aslında siz de şu an o tiksindiğiniz takımın taraftarı olabilirdiniz.    

Buradan bakınca bana bir taraftarın diğerine veya toplu olarak bir takımın ötekine üstün düşünülmesi çok büyük bir yanılgı geliyor. Elbette herkes için yanyana iki renk diğer kombinasyonlardan daha öndedir, bence de öyle ama bu diğer renklerin değersiz olduğu anlamına asla gelmez. Hepsinin değeri eşit, önemi ise kişiye göre farklıdır. Bu nedenle kendi takımını ekonomik veya sportif açılardan diğerlerinden üstün görmek yanlış hele hele bu üstünlüğü kültürel veya ahlaki açılara taşıma gafletinde bulunmak ise düpedüz körlüktür. Çünkü günümüzde artık iyice materyalizmin eline düşmüş bu oyunda hiçbir kulüp yoktur ki en büyük amaçlarını kazanmak olarak belirlemiş olmasın. Bu nedenle eğer siz de rakibinizdeki çirkef bir futbolcu için “tam da o takımın oyuncusu” cümlesini kuruyor veya sadece sizin bir futbolcunuzun formasını maçtan sonra engelli bir taraftara vermesiyle gurulanıyorsanız maalesef bu algılarınız doğru değil. Çünkü maalesef hiçbir takım çirkef futbolcusunu çirkefliği nedeniyle cezalandırmadığı gibi fair play ödülleriyle de gurur duymuyor.

Buraya kadar bahsettiğim, kendi takımını tüm takımların üstünde görmenin yanlışlığı ile ilgiliydi. İşin ikinci ve daha tehlikeli boyutu da bana gelen epostada olduğu gibi artık sadece kendini üstün görmenin değil, görülenlerin, işitilenlerin veya hissedilenlerin geldiği yere göre değişik algılanması. Kısaca, aynı cümleyi Fenerbahçelinin söylemesiyle Trabzonsporlunun söylemesi arasında işiten açısından fark olmasından bahsediyorum.

Bu sağlıksız durumun en büyük zararı olaylara bu şekilde bakan kişilerin farklı düşüncelere kapalılığı ve çevrelerindekileri de bu tutuma sevk etmeleri. Onlara göre sadece kendi takımlarını tutanlar doğru söyler, diğerlerinin cümlelerinde ise, doğru gibi görünseler dahi, mutlaka bir fesatlık vardır. Bunun yanı sıra onlarla aynı takımı tutanlar söylediklerinde %90 haklıdır. Bu durumun bir getirisi olarak kendi yanlışlarımız savunulur, başkalarınınkinde ise kıyamet koparılır; bizim kötümüz iyi, iyimiz mükemmel, onların iyisi kötü, kötüsü berbat olur.

Bu yaklaşımın kendi kendine çıkmadığının farkındayım. Mutlaka insanları bu noktaya getiren, göz göre göre yalan söylemek, her yapılanı savunmak veya sırf karşıdaki zarar görsün diye konuşmak, yazmak gibi nedenler olmuştur. Fakat bunların hiç birisi, artık dijital çağa girdiğimiz bu dönemde akıllara zincir vurmaya, gözleri mühürlemeye, kulaklara kilit takmaya mazeret olamaz.

Şayet bir gün tüm takımları seviyorum ama benimkini biraz daha fazla diyebilirsek bir noktaya varabiliriz; aksi takdirde hepimiz kendi kutuplarımızda ama birbirinin aynı davranışlarla bu yangını körüklemeye devam ederiz.     

Not: Aynı yazı için diğer takım taraftarlarından da benzer tepkiler aldım.

can.nizamoglu@gmail.com

Twitter:_acn_