Tarihimiz yok oluyor...

Tarih boyunca farklı uygarlıklara ve kültürlere beşiklik etmiş İstanbul, yüz yıllar boyu farklı din, dil ve ırktan insanların bir arada yaşadığı İstanbul, Avrupa ile Asya kıtalarının kesiştiği noktada bulunan bir dünya kenti İstanbul, Eşsiz bir mozaik, dünyanın merkezi, kültür başkenti İstanbul… İstanbul için söylenecek o kadar çok şey var ki. Tarihi dokusu, coğrafi konumu, kültürel ve sosyal yapısı…

Bu nedenle dünya ülkeleri İstanbul’a sahip olabilmek için büyük çabalar sarfetmiş, henüz 21’inde iken Fatih Sultan Mehmet İstanbul’u fethetmiş ve bu büyülü şehrin sahibi olmamızı sağlamış. İstanbul’u fethettiğinde harap bir şehir olan İstanbul’u adeta yeniden inşa ettiren Fatih Sultan Mehmet, Osmanlı tarihinin bu şehirde yıllar boyu yaşamasını sağlamak için dönemin ünlü mimarlarını görevlendirmiş. Peki ya biz bu tarihi eserlere ne kadar sahip çıkabildik, bu tarihi eserlere yenilerini ekleyebildik mi, gelecek nesillere miras olarak bırakabileceğimiz ne var?

Bu sorulara en büyük cevap 17 Ağustos 1999 yılında yaşadığımız deprem felaketi olsa gerek. Yaşadığımız bu depremde içinde yaşadığımız yapıların bile ne şekilde yapıldığına hep birlikte tanık olduk. Tarihimize sahip çıkmayı bırakın, can güvenliğimizin bile önemsenmediğini gördük. Depremin üzerinden on bir yıl geçti. Ancak ders almasını bilmedik. Bu gidişata dur denilecek somut çözümler olmadı. Halen olası bir depremden bahsediliyor, ancak çözümler üretilmesi ve hayata geçirilmesi gerekirken halen konuşmaya devam ediliyor… Her kez bir şeyler söylüyor, halkta bir panik, korku, tedirginlik, ancak yapılan hiçbir şey yok… Durum böyle iken, İstanbul için bir de Avrupa Kültür Başkenti deniliyor. İstanbul’umuz Avrupa adıyla birlikte anılınca ne değişiyor, ne oluyor… Biz şehrimize sahip çıkamadığımız gibi, kültürümüze de sahip çıkamıyoruz. Tarihimiz yok olduğu gibi, kültürümüz de yok oluyor. Bir Avrupa özentisidir gidiyor. Bizi biz yapan tüm değerler yok oluyor. “Geçmişini bilmeyenler geleceğe yön veremez” diye bir söz vardır. Ancak bizim geçmişimiz yok oluyor. Geleceğe ise bırakabileceğimiz hiçbir şey yok…