Tartışma kültürü üzerine...

Adapazarı’ndan gelirken otobüste yanımda bir genç oturuyordu. Elinde de deri kaplı bir kitap vardı. Merak ettim; biraz da sohbet olsun, yolculuk sıkıntı vermesin diye sordum.

“Kitap okumayı seviyorsun bakıyorum! “

“Bakıyorum Abi!”

“Nedir okuduğun?”

“Kotku hazretlerinin kitabı!”

“Bakabilir miyim?”

“Buyur!”

Aldım elime kitabı ama açmadan sordum!

“Öğrencisin değil mi?”

“İlahiyat öğrencisiyim!”

“Kaçıncı sınıftasın?”

“İkideyim Abi!”

“Ben geçenlerde Muhammet Ebu Zehra’nın Mezhepler Tarihi adlı kitabını okudum! Dersini görüyor musunuz?”

“Yok Abi! Duymadım öyle birini! Dersini de görmedim!”

Açtım kitabı. İskenderpaşa cemaatinin lideri Mehmet Zait Kotku’nun vaazlarının derlendiği bir kitabı okuyor genç kardeşimiz!

Genç kardeşimiz ilahiyatta okuyor ama kaynak kitaptan haberi yok! Bir cemaat önderinin kitabıyla meşgul!

Bilgiden ziyade tarafgirliğe meyilli!

Cemaatçi olacak kesin!

Bilmeden fikir sahibi olacak yani!

Tartışma kültürümüzün olmamasının temeli burada! Temelden yoksun militanca bir sahiplenme duygusu!

Tartışmada taraflar karşı fikirleri de bilmek zorundadır!

Ne diyor?

Ne diyebilir?

Bunlara karşı benim ne cevap vermem gerekir?

Bilmeden ne cevap vereceksin?

Ancak inat edersin!

Burada da aynısı oluyor! Kör bir inatlaşma aldı başını gidiyor!

Bir de öyle ütopya pompalanıyor ki!

Karşı çıksan bir türlü çıkmasan bir türlü!

Bu her kesimde de var aslında! Kafasında kurguladığı şeylerin mantığını sorguladın mı cahilsin!

Hep o biliyor, hep o haklı!

Zannediyor ki onun bildiğini karşısındaki okumamış, bilmiyor!

O yemiş, o yutmuş, o sindirmiş!

Hani derler ya “sen giderken biz geliyorduk!”

Gitse iyi!

Yerinde yosun bağlamış!

Ya da “fosil”

Gidiyor gibi yapıyor!