Taş yerinde ağırdır

İki yüzlülükten nefret ettiği bilinen Mehmet Akif bir gün dostlarına şöyle der:

"İki yüzlüleri sever oldum, çünkü yaşadıkça yirmi yüzlü insanlar görmeye başladım."

İnsanın olduğu yerde bazı şeyleri çok görmemek lazım belki de. Beşer şaşar misali bir çoğu şaşırmış.

Günümüz böyle iken bu konuyu ele almak havanda su dövmeye benziyor.

Çıkarlarını korumak için dışarıdan bakıldığında tek renk, ancak içeriden alacalı bulacalı rengarenk olabiliyor insanlar.

Kendini gösterebilmek için türlü hareketlerde bulunup komik duruma düşebiliyor mesela.

Oysa “taş yerinde ağırdır.”

Yaptığınız işten eminseniz, kendi yolunuzda çalışıp farklı rollere girmeye gerek duymazsınız.

Boş konuşmazsınız, işinize odaklanır size düşeni en doğru şekilde yerine getirmeye çalışırsınız.

İşinize güvenir, emek vermenin vicdani rahatlığını yaşarsınız.

İyi olanı övmeyi, güzel olan işi görmeyi bilirsiniz.

Kimsenin hakkıyla değil kendi payınıza düşenle ilgilenirsiniz.

Belki yorulursunuz, yıpranırsınız ama başınızı yastığa koyduğunuz an düşünecek hiçbir şeyi olmayan, gönlü ferah olan sizsiniz.

Ancak niyetiniz az emek çok laf ile fark edilmekse, belli bir yolu uçarak kat eder, geldiğiniz yeri yuvarlanarak geride bırakıveririniz.  

Herşey hoş görülebilir de iki yüzlülük ne kadar affedilir?

İnsan kendine olan saygısını yitirmeden nasıl hiç bir şey olmamış gibi aynı düşünce tarzıyla devam edebilir?

Mutlaka bir gün bir yerde patlak verir.

Oyuncu yorulur, umulmadık bir anda rolünü unutur.

Sabır büyük erdemdir, hak yerini elbet bulur.