Taşınırken kolilerin arasında bulur insan yüreğini!

Zor bir hafta geçiyor hayatımda,

Taşınmak için hazırlıklara başladım bile.

Zor, doğup büyüdüğün çocukluğunun gençliğinin yaşandığı, yıllardır yaşadığın evi bırakıp gitmek zor geliyor insana. Hayatımda ilk defa taşınmanın telaşı ya da burukluğu var içimde belkide.

Akşam olunca eşyaları toplamak zoruma gitmiyor da anıları toplamak ağırıma gidiyor odamdan bir bir. Eski hatırlar gün ışığına çıkıyor tozlanmış sandıkların içinden. Bazılarına gülerken bazılarına ah demeye bile yetmiyor yüreğin. Her eşyayı her anıyı bir bir yerleştiriyorsun kutulara.

Ama evin her köşesinde yaşanmış anılar, bazı geceler mutluluktan güldüğün bazı geceler sessizce ağladığın dertleştiğin duvarları ise toplayıp götürmek imkansız.

Anladım ki taşınırken kolilerin arasında buluyor insan yüreğini!

Alışkanlıklarından vazgeçmek zor geliyor insana. Ya yaşanan komşuluklar, dostluklar onlarıda bir kenara bırakıp gitmek zor. Tabi ki dostluklar bitmeyecek ama hiçbirşey eskisi gibi olmayacak. Dostlarımla kolileri toplarken bazen gülüyoruz bazende hep bir ağızdan başlıyoruz;

Eşyalar toplanmış seninle birlikte

Anılar saçılmış odaya her yere..........

Sevmiyorum aslında vedaları, hep hüzün kokar vedaların bir tarafı. Ama gidiyorum... yaşanan hüzünleri bırakıp sadece mutlulukları yanıma alıp gidiyorum yeni bir evde yeni bir hayata merhaba demeye. Gidiyorum...