Tavşan korktuğu için kaçmaz, kaçtığı için korkar.

En amansız korku anlarımızda, dünyamızı altüst eden o duygu, yüzyıllardır uyuduğu yerden çıkıp, tüm benliğimize yayılır.

Korkularımız, silahlarımızdan ve maskelerimizden arınıp, çırılçıplak kaldığımız anları çağırır.

"Korkum kendimden değil, sevdiklerimden" cümlesi koskoca bir yalandır. Aslında çıplaklığımızdan ürkmüş, ikinci bir cümleye hazırlıksız yakalanmışızdır. Hayat ezberimizi bozmuştur aslında.

Aşktan korktuğumuz için çok uzağımızda kalmıştır şimdi.

Geceden korktuğumuz için, evimizin kör duvarlarına yaslanmışızdır çoğu zaman.

Gelecekten korktuğumuz için, geçmiş içimizde büyüyüp devleşmiş ve çoktan nefesimizi kesmiştir.

Düşlerimizden korktuğumuz için, bize ait olmayan bir hayata mahkum olmuşuzdur.

Yolculuktan korkmuşuzdur ve yanlış toprağa salınmıştır köklerimiz.

Özgürlükten korkmuşuzdur ve ezan sesi postal sesine karışmıştır memlekette.

Sokaklardansa, hep korkmuşuzdur. Meydanlarda yumruğumuz sıkılı haykıramamışızdır gönlümüzce.

Ve bugün yine korkuyoruz.

Korkuları, bencilliğe dönüşmüş karanlık yüzler, rengi, dili, düşüncesi ve inancı farklı diye bir insanı katledebilen çocuk canavarlar yetiştirirken, meydanlara çıktı diye şiddet görürken insanlar, insanca yaşama umudu gün geçtikçe körleşirken içimizde, sokaklara dökülmekten de, sokaklara dökülenlerden de korkuyor ülke.

Oysa sokaklar hepimizin.

Hepimizin iyi ve kötü günleri, geleceği ve geçmişi orada. Sokaklarımız daralıyor. Sokaklar daraldıkça büyüyor korkularımız. Korkudan sokağa çıkamaz oluyoruz.

Oysa korkularımızla yüzleşip, özgürlüğün tadına varabilsek, şairin dizesindeki gibi apaçık çıkacak önümüze herşey:

TAVŞAN KORKTUĞU İÇİN KAÇMAZ, KAÇTIĞI İÇİN KORKAR!


ÇİĞDEM ALDATMAZ