Tavsiye etmem. Okumayın

Yaşamın karanlığı yüzüme vuruyor gündüzümde. Hiç bir varlık, hiç bir ses hiç bir duygu yetmiyor kendime. Vurgunluğu derin denizlerde sol yanıma yemiş gibi nefes alamaz oldum. Çıkarttılar denizden koydular vurgun odasına. Ne kadar oksijen verseler de yetmiyor ruhuma.. Bedenim ise hala soğuk...

Açtılar kapısını vurgun odasının.. Güçlü olmak zorundamıyım. Bıraksam kendimi maviliklere, ne olacağını düşünmeden, arkamdakileri , sevenlerimi düşünmeden. Koysam kendimi .. bedenim, ruhum gibi soğuk taşlar altına.
Ruhum uyusa, yıllarca, belki taa mahşer gününe kadar sessizce, uzak...Herşeyden, herkesten, kendimden...

Vazgeçmek kadar basit olsa herşey, yada vazgeçilemeyen kadar zor. Arada olmasa hiç bir ruh, hiç bir ten, hiç bir karar.. Metanın sesini dinlesem. Örtülmese üstüme sıcak yorganlar. Ben karda üşümenin ve sonrasında uyumanın zevkine varsam.. Donarak uyumanın son olacağını bile bile.. Hareketsiz kalsam..

Hiçbir tada varmasam, hiçbir rengi görmesem. Hiç bir tuali işlemesem mesela.. Hiç bir renge vurmasam ıslak fırça darbelerini...yüreğimi..gözlerimi...sessiz bıraksam.

Sevdanın tadını unutsam, aşk masallarının artık yalan olduğuna inansam. Hiç bir sevginin senin baktığın kadarkinden fazla olmadığına artık inansam.Herkes, herşey değer verdiğin kadar senin bunu anlasam..

İstediklerin, istemeyeceklerinin teminatı değil..Bilsem..Hiç bir şey için büyük konuşmasam.Ve gereğinde kırsam kalpleri, korkmasam..En az kendi kalbimi kırdığım kadar.Çekip gidebilsem, hiç dönmesem .. Düşünmesem.. Düşünmesem...

Bir soğuk sokakda bulsam kendimi, sarı sıcak bir lambanın ışığında. Büzüşsem, kibrit satsam, yalnızlığı taşlarda yaksam..Hiç bir tene değmese tenim. Gözlerimdeki ıslaklar kadar nemlense yüreğim.Kurutulmuş kalbimi kitap sayfalarının arasından çıkarsam.. Üzerinden mürekkep lekelerini atsam.. Beyaza boyasam herşeyi..Grinin olamadığı bir boyutta yaşasam.

Yüzüm güz renginden çıksa artık, ya da kışa dönse , öylece kalsam..