Tavuk Suyuna Nostalji

Hey gidi bir zamanlar... Ateşlenen minik alnın üzerinde gezen telaşlı ve serin eller... Baş ucunda bol limonlu çorbalar... Gribi damarlarımda hissettiğim bu hafta aklımda bunlar vardı. Biz aslında şefkati ne kadar seven canlılarız. 

Bunu unutmakla başlıyor kırıcılıklar. Herkeslerin ilgiye aç, herkeslerin sevilmeye can atan ve herkeslerin umutlarını az çok yitirmiş olduğunu bir düşünsek mesela. 

Ne kadar çok ortak yanımız var. Yabancılıkları biz kuruyoruz işin aslında. Kuruntumuzdur diğerini taaaa uzakta bir yerde saymak. 

Grip olan herkes kırgın olacaktır mesela, ilgi bekleyecektir, hafif depresif olacaktır. 

Örnekler çok. 

Şu kendine güven gösterilerinde olanlar da gözü yaşlı gezenler de cam gibi dağılıverebilirler bir anda. 

Herşey bir anda olur. Hastalık, sevinç, yıkım, keyif. Bir anda başlar herşey. 

Anın bohçasında neler olduğunu hiçkimse bilemez. Bu da azımsanacak bir benzerlik değildir iyi düşünülürse. 

Bizler, kırılgan, mucizelerden ırak, çaresiz yaratıklarızdır işte. 

Bir anda başlayan griple bütün devreleri birbirine karışıveren, gripli başını nostaljik hüzünlere yaslayıveren insandır sadece. 

Anlamak zor değildir başkasını, anlayan sevebilir de. 

Ve aklıma düştü yine. Hey gidi bir zamanlar... hey gidi dumanı tüten tavuk çorbaları... ödümü patlatan iğneler... kolumun altından tutup beni yürütmeye çalışanların nazlandırmaları... Neden büyüdüm ki ben...