Teğmenim

Duygusal olmak, abartmak istemiyorum ama galiba, hayatta içimi en fazla titreten, beni en fazla şaşırtan hitap!

Teğmenim!

Yıl 1980…

29 Ağustos, öğleden sonra… Ankara’da Hipodrom’da…

Tribünlerdeyim.

Ertesi gün kendim de o geniş sahada törene çıkacağım… Kılıçla…

O gün başka birlikler, hatırımda kaldığına göre komandolar prova yapıyorlar. Onları seyretmeye gelmişim.

Arkamdan bir ses duydum.

“Teğmenim”!

Üzerime alınmadım.

Ses biraz daha yükseldi:

“Teğmenim”!

O vakit döndüm, baktım:

Bir asteğmen… Bana sesleniyordu…

O asteğmen, bir “yedek subay” o sabaha kadar benim üstümdü. Çünkü o sabaha kadar bir Harp Okulu öğrencisi olarak rütbesiz bir askerdim. O gün öğlen rütbelerimizi takmış ve şehre çıkmıştık.

Öğleden sonra, Hipodrom’da, omuzlarımda birer yıldızla oturuyordum ama ben o kadar da farkında değildim.

Bana subay olduğumu, teğmen olduğumu hissettiren, idrak ettiren ilk hitap işte oydu… Bir asteğmenin seslenişi:

Teğmenim!

O muhteşem bir his, olağanüstü bir duyguydu! Yıllarca beklediğimiz gün gelmiş “teğmen” olmuştuk.

Bambaşka bir âlem!

Bugün, 35 sene sonra, belki hiç kimseye bişey ifade etmez…

Ama bir subay adayına…

Bir Kuleli öğrencisine…

Başka bir askerî lise öğrencisine…

Hele, bir Harp Okulu öğrencisine…

Hele, hele, bir Harp Okulu son sınıf öğrencisine…

Bu anlatılamaz… Duyulur… Hissedilir… Yaşanır…

Bu, başka hiçbir şeye benzemez...

Bu bir ideal…

Bu bir tutku…

Bu, subay namzedi çocukları anlayın!

Soruları çalanları ayıklayın… Ama hakkıyla o mekteplere giren çocukların hakkını da teslim edin.

O çocuklara kıymayın!

x   x   x

Subay için böyleyse, astsubay adayları için de böyledir…

O astsubay öğrencilerine kıymayın!

Haklarını verin!

Rütbelerini takın!

Çok büyük sevaba girersiniz.

Haklarını vermezseniz de çok büyük günaha...