Tegv Çocukları! Çocuklarım!

Bu, sizinle dertleşmek için yazılmış bir mektupdur. Üç ay oldu cıvıltılarınızdan uzak kalalı... Pasaklı ellerle bacaklarıma saldırıp yürümemi zorlaştırdığınız, hiç birinizin dediğini anlamayacak şekilde hep bir ağızdan konuştuğunuz, çakmak çakmak baktığınız son günden bu yana tam üç ay... Sanki ellerime doğmuşsunuz gibi ve sanki bensiz yürüyemez, sahipsiz, korumasız kalırmışsınız gibi vicdan azaplarıyla doluyum. Hepinizden tek tek özür dilemek isteyecek kadar çok... Seslenin ve yanınıza koşayım istiyorum. Üzüldüğünüzde, kırıldığınızda, yorulduğunuzda yaslanın istiyorum alışık olduğunuz abinizin omuzlarına. Ve bunu sağlayamadığım şu üç ay için hepinizden tek tek özür dilemek istiyorum.  

Tegv çocukları! Çocuklarım!  

Bilmenizi isterim. Asıl muhtaç olan benim. Gözlerinizdeki ışık sayesinde eksik yanlarını kapatan asıl benim... Yanınızda daha iyi biri olan, tüm günahlarını affettiren, masumiyetinizde kalbini yıkayan benim. Bana umut dolu gözlerle bakıyorsunuz ya hani, aslında umut sizsiniz... Bilmenizi isterim...  

Tegv çocukları! Çocuklarım!  

Veda ettiğiniz gün yaptığınız gösterilerde pasaklı kıyafetler içerisindeydiniz. Ve parkımızın bahçesindeydik. Topu topu otuz kişiydi belki de sizi alkışlayan. Çoğu ana babalarınız. Ve sizi karşılıksız seven abileriniz ve ablalarınız. Kameraya çeken birileri olabilirdi etrafınızda. Pahalı bir gösteri merkezinde yapılan mezuniyette pahalı kıyafetler aldırmış olsaydınız ailelerinize. Başkalarında olup sizde olmayan şeyler var ya, yine bilmenizi isterim, başkalarında olmayıp sizde olan çok şey var... Karşılıksız sevgiler...  

Tegv çocukları! Çocuklarım!  

Siz yokken, yaz gününde karakış gelmiş gibi hissetmemle açıklayabilirim aslında bunu, göğsüme saplanan çengelli mızrakla ya da... Ama ne gerek var değil mi? Söyleyeceğim her şey şu üç kelimeyle fazlasıyla açıklanabilirken... Sizleri çok özledim...