Tek bekleyenim...

Az gittim. Uz gittim. Dere tepe düzdü çoğu zaman. Akıl veren çok oldu. Ben hep yüreğimin izinden gittim.

Virajlara denk geldim. Tali yollara saptım. Otobüsleri kaçırdığım oldu. Yanlış duraklarda indim. Mola yerlerinde unutuldum.

Erken vardım, kuşluk vakti olmadan. Çok bekledim. Bekletildim. Vardığımda herkesin gitmiş olduğunu gördüm bazen de. Kimse tarafından beklenilmedim.

İçimdeki çocukla inatlaştım. O ağladı. Ben güldüm. Taviz vermedim. Büyüdüm.

Pantalonumu çıkardım. Etek, elbise giydim. Makyaj yaptım.. Kadın oldum. Evet dedim. Kabul ettim. Onay gördüm. Melek dendim. “Hayır”larım istenmedi. Yanlış anlaşıldım. Dinlenmedim. Şeytan bilindim.

Aklın hep bir karış havada derdin ya bana lise yıllarındayken. Aklım yerine indi, anne. Ama yüreğimi indiremedim. Yüreğim bir karış havada kaldı.

Ya eksik kaldım ya fazla sevdim. Ortayı tutturamadım bir türlü. Çok ağladım. Ağlattım belki de. Uykuyla uyanıklık arasında gidip gelmeler yaşadım. Kendimi verdim. Kendimden geçtim. Ama sevmekten asla vazgeçmedim.

Eski güleç yüzlü rakı sofraları kalmadı artık anne. Seni gururla tanıştırdığım, senin sevgiyle kadeh tokuşturduğun yüzlerin çoğu albüm sayfalarında kaldı. Onlar başka masaların konuğu artık. Yaşım parmakla sayamadığım kadar çoğaldıkça etrafımdaki insanlar, kalan yıllarım kadar azaldı.

Ama ben yenilmedim. Çünkü sen vardın anne. Unutulduğum duraklarda beni tek bekleyendin. Karşılıksız tek sevenim oldun. Ağladığımda gözümden boşalan yaş, şen kahkaham, zafer çığlığım, pürtelaş sevincimdin. Aşklarımın sınırsız heyecanı, ayrılıklarımın sessiz ve derin hüznü...Çocukluğumun annesi, kadınlığımın örneğiydin.

Öğrettiğin yoldan yürümeye devam ediyorum ben de anne. Hergün aynı otobüste karşılaştığım esmer tenli kıza, adını bilmediğim halde günaydın diyorum mesela. Her bahar gelişinde yeniden aşık olmayı bekliyorum. Evimin kapısı davetsiz misafirlere her zaman açık. Gökyüzüne her baktığımda, söylediğin gibi, maviyi görüyorum. Yeniliyorum her seferinde umudumu. Eksik yanlarımı tamamlamaya çalışıyorum. “Keşke”lerime takılmadan hep önüme bakıyorum.

Kızgınlıklarım geçici, öfkelerim asılsız. Sevgilerim sağlam. Saygım sınırsız.

Çünkü ben senin kızınım anne. Yüzünün güzelliğini alamadım belki ama yüreğimin büyüklüğünü senden edindim. Ve bununla da gurur duyuyorum...

Yanımdasın. Ne mutlu bana. hep ol.

Kutlu olsun. Bu günün...Yarının...Her günün...




*** "Anadolu'da bir kızım var, öğretmen olacak" projesi için;
http://blog.milliyet.com.tr/Blog.aspx?BlogNo=45243