Tekel işçilerinden Trabzon'a selam var!

Tüm Bel-Sen Trabzon Şubesi İdari Sekreteri Ahmet Turgut, geçtiğimiz hafta sonunu, Başkanlar Kurulu Toplantısı için gittiği Ankara’ya geçirdi.

Bu aylarda Ankara demek, Tekel işçilerinin direnişi de demek olduğundan, Ahmet arkadaşımız da, gereğini yaparak cuma ve cumartesi gecelerini onlara ayırmış.

Onlarla sabahlamış; onlarla türküler söylemiş, yemek yemiş, onların bidon sobalarıyla ısınmış,

Tekel İşçilerinin ortaya koyduğu şanlı direnişten hayli etkilenmiş. Ahmet Turgut öncelikle Trabzonluların bulunduğu çadırı ziyaret etmiş.

Trabzonlu direnişçi işçilerin bir kısmını önceden tanıyormuş. Ali İhsan, Hoptek Memet, Fatih, Osman, Mustafa; Çaykara’dan, Yomra’dan, Akçaabat’tan, Of’tan yola çıkıp, kendilerini önce köleleştirip, sonra da kapı dışarı etmek isteyen AKP hükümetinekarşı, Ankara’daki direnişe katılmışlar.

Ahmet’i görünce çok sevinmişler, hasret gidermişler, tanıdıklarına ve bütün Trabzon’a selam göndermişler.

“Ölmek var dönmek yok!” kararlılığını sürdüren direnişteki işçiler, dayanışmanın güçlenmesi adına ilginç eylemler, dönüşümlü şenlikler düzenliyorlarmış.

Cumartesi günü direnişin 61.günü olduğundan şenliği bu kez Trabzon çadırı üstlenmiş.

Elbette şenliği Trabzonlular üstlenince kemençe ve horon başı çekmiş. Türk, Kürt, Çerkez, Laz, Alevi, Sünni, kadın, erkek, çoluk çocuk binlerce işçi ve konuk, dayanışmanın coşkusunu artırıp, Sakarya Caddesi’ni horonla şenlendirmişler.

Ahmet Turgut, o gece yaşananların, ortaya konulan dayanışmanın, farklı kimliklerin ve inanışların ortak mücadele ruhunda erimesinin bütün Türkiye için özgün bir model oluşturduğu görüşünde.

Ülkemizde çeşitli odaklarca kışkırtılan etnik ve dini ayrımcılığın ne denli yapay olduğu, Ankara’daki direniş sırasında bir kez daha gösterilmiş.

Diyarbakır’dan gelen Tekel işçileri Trabzonlu işçilerin çadırını ziyaret edip, “İyi ki varsınız, siz olmazsanız, yetkililer bizi PKK’lı diye hemen buradan atardılar” demişler.

Aynı şekilde Trabzonlu işçiler Diyarbakır çadırını ziyaret etmiş, “Direnişi ve eylemi sizlerden öğrendik, sizler var olun, sağ olun” mesajını vermişler.

Sendikacı Ahmet Turgut, Ankara’daki işçi direnişinde tam bir kardeş dayanışmasına, birlikteliğine tanık olduğunu vurguluyor.

Turgut, “Bu işçilerin ezici çoğunluğu direnişe kadar hayatlarında eylem yapmamış, siyasete bulaşmamış, kendi halinde insanlardı ama ekmek ve gelecek kaygısı kısa sürede bunları siyasetin, mücadelenin, dayanışmanın öznesi hatta lideri haline getirmiş.” saptamasını yapıyor.

Türkiye’nin hemen bütün illerinden destek gurupları ziyaret ediyor direnişteki işçileri. Ankara halkı ve Sakarya Caddesi esnafı da gözbebeği gibi sahiplenmiş işçileri. İnsanlar ellerinde hamsi tavalarıyla, böreklerle, tatlılarla, kurabiyelerle çadırlara destek veriyorlar.

Parasız üniversite öğrencileri, kendi gelecekleri için de eylem yaptıklarına inandıkları işçilere “çam sakızı çoban armağanı” misali, ancak iki koli haşlanmış yumurtayla katkı sunabiliyorlar.

Ankara’daki Tekel işçilerine en büyük destek, kendi sendikaları TekGıda-İş’ten sonra, KESK ve DİSK’ten geliyor.

Özellikle KESK ve bağlı sendikaların genel merkezleriyle, Ankara’daki şubeleri yatak, yemek, iletişim gibi bütün olanaklarını açmışlar işçilere.

Bu sendikaların üyeleri de iaşeleriyle aralıksız destek ziyaretlerini sürdürüyorlar çadırlara. AKP hükümetinin “merhamet” aşağılaması ve işçileri köle haline getiren 4-c inadı, direnişin daha da keskinleşmesi sonucunu getiriyor.

Tekel işçileri mücadele ruhu, kararlılığı ve disipliniyle artık bütün dünyanın kabul ettiği bir direniş simgesi payesine kavuşmuş durumdalar.

Dünyanın en büyük sendika konfederasyonlarının “örnek direniş” olarak nitelendirdiği Tekel işçilerinin hak arama mücadelesinde geriye doğru bir adım artık mümkün görünmüyor.

Tarih sahnesine yeniden çıkmaya hazırlanan Türkiye İşçi Sınıfı’na bir kez daha selam olsun.