Tekrar mülaki oluruz bezm-i ezelde/ Evvel giden ahbaba selam olsun erenler

Geç buldum

Çabuk kaybettim...

KUŞ KAYASI Turgut Erbek ve Sevgili SUZAN NERGİZ anısına

Artık ağlayabiliyorum biliyor musun?

Sevgili kardeşim, güzel arkadaşım, narçiçeğim… Hatta bu satırları, birazı içime birazı dışıma akan damlaların buğusunda yazıyorum sana.

Hani tam da geçen yıl bu zamanlarda yazdığım o ilk veda yazısında bir türlü ağlayamadığımdan bahsetmiştim sana… Hani demiştim ya; “Gerçek olamayacak kadar anlamsız geliyor, henüz ağlayamadım bu yüzden…”

Hani demiştim ya; “Kalbimde bir yer ısrarla reddediyor, her şeyi gerçek dışına itiyor, kaskatı bırakıyor beni. Gözyaşımı tutuyor…”

Hani demiştim ya; “Oysa yeterince acımazsa geçmez biliyorum. Ama acımaya başlamasına izin vermiyor kalbim kadar beynim de. Öyle kaskatı duruyorum…”

Ve hani demiştim ya; “Veda ne demek, özlemek ne demek… Acımak, yanmak, küllenmek, ölüm… Beynimde çalkalanmaktan anlamlarını yitirdi bu sözcükler…”

“Ve gerçek ne demek di..? Onu da postaladım anlamsızlar diyarına az önce. Fena halde geri dönecek ve canımı çok yakacak biliyorum. Ama belleğimde anlamını tekrar kazanana kadar kaskatıyım… Hala…” demiştim hani…

İşte o kelimelerin her biri hiç ummadığım anlarda, tek tek geri dönüverdiler belleğime narçiçeğim… Her biri kor ateşler gibi düşü düşüverdiler göğsümün ta içine. Belleğimden burnumun direğine indi sızıları, oradan kalbime yürüdü…

Ateşlerini söndürebilmek için ne çok gözyaşı gerekti bilsen... Bu ayrı kaldığımız bir yılda ne çok yutkundum, ne çok sızladım, ne zor küllendim bir bilsen…

Kaç gece MSN başında seni andık Emoşumla, gözyaşlarımızı birbirimizin üzerine salıp, ne yumruklar düğümledik boğazımızda…Cevabı sadece sende olan sorular içinde ne çok boğulduk... Bıraktığın boşluğa hiç kimseyi, hiçbir konuyu, hiçbir sohbeti koyamayıp ne çok özledik, ne çok andık seni...

Emel benden fena çıktı. Her defasında kabulleneceğim diye verdiği sözlerden dönmekten bir hal oldu. Ben daha tevekkül çıktım. Hayatı biraz daha olduğu gibi kabullenebiliyorum belki. Onun kadar isyankar değilim. O her zaman benden daha cesur ve dolayısıyla daha fazla isyankar.

Ben ölümü bir buluşma yeri diye düşündüğümden (kim bilir belki de sandığımdan) bu ömrün içinde seni tanımış olmaktan mutluyum ve bir gün herkesin buluşacağı o yerde tekrar birlikte olacağımız düşüncesi ve geçmiş güzel günlerimizin anısı ile avutuyorum kendimi… Bana ellerinle ördüğün o beyaz şalı sarınıyorum. Sıcacık oluyor içim sana sarılmış gibi… Ha bak birde ne yaptım biliyor musun? Akşamları bana MSN den "Dıldız deyzeeeeee... nerdesiiiin..." diye seslenirdin ya... Blogda adım artık Dıldız Deyze… Bayılıyorum bana yadigarın olan bu rumuzu kullanmaya.

Çok içim yandığı anlarda göz yaşımı salıveriyorum ateşin üzerine, biraz söner gibi oluyor. Her zaman küllerinden yeniden doğma potansiyeline sahip de olsa, gözyaşı geçici çözümler ve kısa teneffüsler yaratabiliyor yine de… Bir de güzel günlerimizi, ortak anılarımızı, her zaman gülen ve umut saçan o güzel yüzünü, ışık ışık maviş gözlerini düşünmek epey işe yarıyor.

Emelin hüznü ise dinecek gibi değil, gözyaşı körüklüyor onu, benim aksime. Ve ben hep bir gün, giden bütün sevdiklerimizle mülaki olacağımız o bezm-i ezeli hayal ediyorum…

Bugün öğrendim ki; gidişinin birinci yılı dolmaya birgün kala, senin hanımefendiliğin kadar beyefendi, senin sevecenliğin kadar muhterem, senin yazarlığın kadar yetenekli birini, sevgili yazarlarımızdan Kuşkayası’nı da göndermişiz buluşma yerine… Emr-i hak vaki olup bizler de yanınıza gelene dek, birbirinize iyi bakın olur mu güzel arkadaşım…?

Milliyet Blogdan buluşma yerine bizden önce giden bütün sevgili dostlara tanrıdan bol rahmet... Dıldız deyzeden de kucak dolusu sevgiler sana... Bizi nur içinde bekleyesiniz....