Tekrar test ettim, onayladım!

Ne kafamı toplayabiliyorum, ne elim klavyeye uzanıyor; uyuşmuş bir haldeyim!

Nedeni belli: Geçen gün canım sıkılıyordu, oturdum pc başına, açtım bir dizinin bölümlerini, aralıksız izledim!

Canımın sıkıntısı geçti!

Canım neye sıkılmıştı, bulamadım gerçi…

******

Yıllar önce televizyon izlerken beynimin ve yüreğimin seslerini duymadığımı ve içinde bulunduğum gerçeği kavramama engel olduğunu fark ettiğim anda televizyon izleme işine son vermiştim.

Bazı karakterlerin yerine kendimi koymaya, tartışma programlarında ortalık kızışmaya başlayınca keyfimden tırnaklarımı yemeye falan başlamıştım!

Hoş, nadir zamanlar dışında hep iyi bir fırsatım olmuştur tırnaklarım ile dişlerimin buluşması konusunda!

En komik anılarımdan biridir: O dönemler çalıştığım büyük bir şirketin genel müdürü ile bizim ofis içinde bir işi kotarmaya çalışıyoruz ekip olarak…

Çok ciddi bir beyin fırtınası!

Dayandığım masamın üzerine oturdum, neredeyse on parmağım ışık hızıyla birer birer tırnak kesim işleminde…

Aynı anda rast gele bir masanın kenarına tüneyen genel müdürün de tırnakları dişlerinde!

Hem fikir üretiyor, hem bir yandan dişlerimizle kopardığımız tırnaklarımızı karşılıklı olarak “tüff” sesi eşliğinde ortama saçıyoruz!...

Bakın böyle çözümleyebiliriz, tüfff!

Şuradan problem çıkmaz, değil mi, tüff!..

******

Çözmem gereken bir sürü problemim varken televizyon karşısında birilerinin demek istediğim şeyleri söylemesi üzerine mutlu olduğum, hüzünlendiğim, hatta ağladığımı anladığımda ayrımına vardım ki televizyon izlerken ben “ben” olamayacaktım!

İzlemediğim yıllar boyu ciddi anlamda kendimi tanıdım!

Problemlerimi saptayıp, çözümlerine ulaştım…

Kötü giden bir evliliği televizyon ile uyuşturmanın resmen bir kaçış olduğunu anladım, mesela!

Neyi, neden demek istediğimi ve neden diyemediğimi buldum…

Neden bazı sabahlar ağlayarak uyandığımın yanıtını da…

Becerilerimin ayırtına vardım!..

Her boş vakitte becerilerimin dök beni ortaya diye çığlık attığına da tanık oldum!

******

Televizyon yerine haberleri gazetelerden takip ettim, tv dizilerini de gazetelerden öğrendim; bir iş arkadaşım espri yapmıştı, sonra da “Şeyy, Gülgün Hanım, bilmezsiniz tabii ki siz şimdi bu dizi karakterini…”

Yok, biliyorum, dedim, basından takip ediyorum!

“Şeyy, Gülgün Hanım, basın yerine televizyondan izleseniz daha kolay olmaz mı?”

******

Dedim ya geçen gün bir dizinin epey bir bölümlerini izledim, şöyle kafam dağılsın dedim, her bir bölüm sonunda merakıma yenildim!

Kolay iş de aynı zamanda, indir indir izle!...

Ohhh, yaslan büyük ekran pc’nin karşısındaki koltuğuna, istediğinde durdur git tuvaletine, Maia havlayınca duymadığım yer mi var, sar az biraz geriye…

Ne derdim vardı, canım neden sıkılıyordu, vallaha hatırlamıyorum!

Asıl merakım o kıza ne olacak acaba?

******

Bir kez daha test edilip onaylanmıştır ki: Çok acınız varsa televizyonu aralıksız izleyin; kesinlikle uyuşturuyor!

Sıkıntınız varsa pek tavsiye etmem, anlık değilse eğer…

Ciddi sıkıntıların nedenlerini bulma, çözümlerini saptama ve uygulama süreçlerine engel oluyor zira!

İçsel yolculuğunuza başlamak, becerilerinizin ayırtına varmak ve kendi gücünüzü ortaya koymak istiyorsanız, olabildiğince uzak durunuz derim…

******

Çok severek yazı yazan biri olarak minik bir örnek vereyim: Yedi yaşında melek olan kız kardeşimin doğum günü bugün…

Sizleri pek üzmeden anlatacağım kıssadan hisselerim vardı: Yüreğim ve kalemim yetmedi!

Biraz bayram arifesi olmasından, en çok da uyuşmamdan!

******

Yine de… Biliyor musunuz, gece sabaha dönmüş durumda… Israr ve inatla uyuşukluğumu atmaya çalışmaktayım…

Tarafımca tekrar test edildi ve onaylandı: Sizi bilmem ama beni acayip uyuşturup, uyutuyor; oysa yaşamı kendi gözümden, yüreğimden algılamak çok daha hoş!

Biraz fazla acılı bölümleri olsa da, finali mükemmel!..