Televizyon, “yalancı”yı hemen ele veriyor!...

Yaşam, uçsuz bucaksız bir deney alanı.

Bakın şöyle bir çevrenize:

Sokakta yürüyenlere, kuyrukta bekleyenlere, otobüsle bir yerden bir yere gidenlere...

Televizyonlarda konuşan politikacılara, uzmanım, sanatçıyım diye arzı endam edenlere...

Yüzlerine bir bakın.

Bakın bakalım ne düşünüyorlar?

Bu yüzlere “ne düşündükleri”, “nasıl düşündükleri” yansıyor mu?

Bunu anlamak için uzman olmaya gerek var mı?

*****

Eskiden böyle miydi?

Gazetelerde okurduk söylenenleri. Radyodan “ses” olarak gelirdi kulağımıza söylenenler. Bunlara inanır ya da inanmazdık.
“Gazete yazıyor.”, “Gazete yazmış.” dendi mi, akan sular durudu. Gören göze inanmamak olmazdı. İnanmak gerekir, diye bir genel yargı vardı toplumda. Bu, aynı zamanda, “yazı”ya, “basılı olan söz”e güvenin getirdiği bir inanmaydı.

*****
Şimdi öyle mi?

Görüntü var. Görüntü “ses”le birleşince, ”söylenen”in doğruluğunu saptamak kolay.

“Ses”in çıktığı gövdeye ait “baş”a, “yüz”e bakmak, yeter de artar.

O “yüz” var ya, o “yüz”...

Her şeyi anlatır o “yüz”...

Yalan mı söylüyor o “yüz”ün sahibi?

Söylediğine kendi de inanmıyor mu?

Sadece o “yüz”e bakmak yeter!

“Yüz”, “yalancı”yı hemen ele verir.

*****

Halkımız ne demiş?

“Yalancının mumu yatsıya kadar yanar.”

Bu atasözü, televizyonla değişmeye başladı. Çünkü televizyon, “yalancının mumu”nu yanmadan söndürüyor. Çünkü “ses”in çıktığı gövdeye “yüz”, “yalancı”yı ele veriyor.

Yaşasın televizyon!