Tepe

Özellikle tercih ediyorum bu güzergahtan giden otobüsü. Neden mi? Uzaklardaki o küçükken çizdiğim dağlara bezeyen tepenin içinden geçmek için. Hani bir resim düşünün sıra sıra düzgün çizilmiş dağların, kenarından uzun ince akan bir derenin olduğu çocukların bazen ağaçların boyunda çizildiği bir resim. Hani çocukken çizdiklerimizden. Körüklü bir otobüste gacır gucur sesler içinde giderken, tekerlekler kendi türküsünü söyler. Bir genç kız izlenimlerini not eder.

Büyülü bir tepe değil şimdi bahsedeceğim, ne masallardakine benzer, ne de huzurlu bir yeşilliğe. Benim çizdiğim tepelerde bunca ev yoktu, bu kadar insan da yoktu; oysa bahçesinde ağaçları vardı evlerin önünde küçük çocuklar ip atlardı resimlerimde. Benziyor yine de uzaklardaki tepe benim çizdiklerime şekli eğri büğrü olmayan, düzlük bir tepe. Öyle çok ev var ki üzerinde ve öyle çok insan yaşar ki o tepenin üzerinde... Otobüs ilerlerken geride bıraktığımız kentin içindeki birbirine benzeyen köylerin birbirlerine göz kırpışlarını görüyorum. Onlar ki şehrin en geliimiş yerlerine, en lüks caddelerine çok çok kısa bir mesafede. Ve köy olarak da benzemiyorlar güzel Anadolu köylerine. Uzaktaki tepe, uzaktan görünen gerçekler: görüntü kirliliğinin ötesinde etkiliyor beni. Önünden geçtiğimiz mahalleler ve ona anlam kazandıran insanlar. İnsan manzaraları, şehri uzaktan süzen tepe.