Terkediş

Hayallerimin evleri; taştan tuğladan değildi zaten

İskambil kağıdından yapmıştım duvarları

Odalar dizmiştim ardı sıra

Değiştirmiştim canım sıkıldığında kolayca…

Ne depreme gerek vardı, ne topa tüfeğe

Yıkmak için.

Fırtına da değildi

Hafifçe üfleyip bir nefeste

Ben yıkmıştım.

Dumansa dumandı işte

Ha sıcak yuvanın bacasından tüten dumanı

Ha yıkıntının….

Hayal değil mi kurmak kadar, yıkmak da kolay!

Tüm dünya avucumun içindeyken bir hayalde

Yemyeşil ormanları da ben çizdim

Patlayan volkanları da…

Baharı karşıladım bir yağmur eşliğinde

Yeşili daha da yeşil yaptım,

Nefretim çoğaldıkça; aldım dünyanın kalbinden en yakıcı ateşi

Kendi ormanlarımı yaktım…

Saf bir kız çocuğuydum bir gün

Örgülü saçlarıma taktım sevdamı, papatyadan yapılmış tacımla

Uzattım elimi, hiç bırakma derken…

Öylece boşlukta kalınca elim, başka bir gün

Ben sevdamı da, saflığı da kör kuyulara attım…

Bir resim çizdim, kendi fotoğrafımın üstüne

Siyahı ve kırmızıyı baş role aldım;

Simsiyah saçlar dalga dalga inerken

Esmer bir omuzdu, kırmızı elbiseye askı olan.

Simsiyah gözler parlarken, karanlıkta yıldızlar gibi

Kırmızı dudaklardı kadehteki şarabın rengine karışan…

Hayal değil mi;

Meleği şeytana, şeytanı meleğe

Ateşi suya, suyu buhara

Sevdayı nefrete, şefkati şiddete

Ya da tam tersi

Hiddeti huzura çeviriverdim…

Karıştı tüm kavramlar birbirine

Duygular en ulaşılmadık köşelere kaçtı

Oynadıkça, zorlaştı oyunlar

Yüzümü döndüm hayatın gerçeğine

Geriye terk ettiğim hayallerim kaldı.