Terör ve iç çatışma

İnsan ihtiyaçlarının artması , yapılan tarımdan elde edilen gelirin ihtiyacı karşılayamaması nedeni ve sanayileşme ile birlikte demografik yapıda büyük değişiklikler olmuştur.

Ülkemizde, son elli yılda köylerden kentlere gittikçe hızlanan bir göç trafiği yaşanmıştır. Özellikle büyük şehirlerde gece kondu semtleri oluşmuştur.Bu semtler, göç aldıkları bölge veya yörelerin adları ile anılmış, Sıvaslılar, Çorumlular, Niğdeliler, Erzurumlular mahallesi gibi.

Her yerleşim yeri veya bölge hem göç alır, hem göç verir. İnsanlar yapıları gereği yaşam için durmadan köyden şehre, şehirden şehre veya şehirden köye sürüklenir.

Bir yerin göç aldığı veya verdiği sayılarla tespit edilir.Buradaki sayının anlamı nüfustur. O yerleşim yerine dışardan gelenlerin sayısı gidenlerden fazlaysa göç alıyor, içerden göçenlerin sayısı gelenlerden fazla olduğu zaman da göç veriyor denir. Sayı, basit bir çıkarma işlemi ile hesaplanır. Örneğin, A şehrine çeşitli nedenlerden dolayı 100 kişi dışardan gelip yerleşse, buna karşılık aynı süre içinde A şehrinden 50 kişi başka yerlere yerleşmek amacıyla çıkış yapsa, A şehri göç alıyor ve oranı % 50’dir. Aynı sayı ile tersi durum için , A şehri göç veriyor oranı %-50 şeklinde ifade edilir.

2000 yılı ikametgah durumlarına göre ( Devlet İstatistik rakamları) en fazla göç veren bölgeler sırasıyla;

Batı Karadeniz % -50, 3 , Kuzeydoğu Anadolu %-49, 8 , Güneydoğu Anadolu % - 36, 2 , Orta doğu Anadolu % -33 , Orta Anadolu %-24, 9 olarak verilmiştir. Burada dikkat çeken nokta, ülkemiz kamuoyunda en fazla göç Güney Doğu Anadolu’dan olduğu sanılırken, Batı Karadeniz bölgemiz ilk sırayı almaktadır.

Göç alan bölgeler ise, başta Ege olmak üzere, Doğu Marmara, Batı Anadolu ve az bir oranla da Akdeniz Bölgesidir. Bu yörelerin aldıkları verdiklerinden fazladır.

Sosyolojik açıdan kırsal kesimlerden şehirlere göçenler birbirileri ile ilgiyi ve teması kolay kolay kesmezler “hemşericilik” davranışıyla bir arada yaşayarak, sürekli yardımlaşma ve dayanışma içinde olurlar.

Gezmeler, dolaşmalar, alışverişler, bayramlar, düğünler, yardımlaşmalar hep hemşeri grupları ile olur. Kent yerlilerinde böyle bir durum söz konusu olmadığı gibi yapılarındaki değişim gereği dayanışma ve yardımlaşma davranışı da yoktur.Durum böyle olunca birinci grup sokakta, caddede, pazarda, markette yani deyim yerindeyse çarşıda pazarda kendini daha güçlü hisseder. “Türk halkının yardımlaşma duygusu ekonomik krizleri sokağa taşırmayı önlemiştir.” görüşü bunlar için de geçerlidir.

Dayanışma yardımlaşma ile kendini güçlü hisseden ve dışarıdan gelen grup içinde işsizlik daha çok, sosyal güvence daha az, yoksulluk daha fazladır.Hal böyle olunca, kapkaç, mafya, fedailik gibi illegal işlerde kullanılabilirler. Bunların da içlerinden kendini lider ilan eden ve hemşerileri tarafından kabul görenler çıkar. Kimin birileri ile sorunu varsa bu illegal grup veya bireyler çözme yoluna giderek etkili olmaya çalışırlar.

Kim ne derse desin, tüm bunlar ülkemizde bilinen ve yaşanan gerçekleridir.

Bu durumu herkes gibi çok iyi bilen terör örgütleri profesyonel bir şekilde bunlara el atmış kendi istek ve planları doğrultusunda kullanmaya başlamıştır. Her türlü fırsat ve haberleşme olanaklarını iyi kullanarak gerektiği zaman bu grupları harekete geçirmeyi başarmışlar ancak şimdiye kadar istedikleri neticeyi alamamışlardır.

İç çatışma veya iç savaş denemeleri bu yöndedir.Önce yerli kurbanlar tespit edilmekte ve onları tahrik edecek eylem yapılarak geniş topluluklar harekete geçirilmekte ve iki grup arasında, kin ve nefret duygularıyla çatışma yaratılmak istenmektedir.

Olaylar karşısında, problemi çözecek adli, güvenlik, politik güçlerin, objektifliği bırakıp, “O senin bölgenden, bu benim bölgemden” şeklinde hemşericilik, bölgecilik ve politik davranış içine girmeleri durumunda tehlike başlayacaktır.