Tesadüf…

1.Bölüm

 

“Ayağında çorap, sırtında kalın hırka, yorgan ile harmanlanmış bir battaniyenin altında, geceye teslim olup, ucu yanık kalbinin ayazında uyuyabilmeyi dilemek, alışmakmış. Suçunun pişmanlığına alışmak ve cezanı kendi ellerinle vermek mümkünmüş.

 

Cezanın sonu af ise eğer, kendini affetmekte kendinin işi. Kimin suçlu, kimin haklı, kimin masum olduğu bilinmeyen bir pişmanlığın ne anlamı var ki şimdi?

 

Yaratandan daha mı kuvvetli bazen yaratılan? Gerçekten ben istedim diye mi sonlandı aşkın ömrü. İstemedim Tanrım. Ben aşk ölsün istemedim. Öldüremedim de. Aşk dediğimi öldüren sensin. Beni azad et…

 

Sarılmayan kolların zihinsel gölgelerinde, kendini sarmakmış güven ve inadına kendine tutunmakmış hayat. Tut kendini ve hayatına devam et Ahsen. Bu senin çaresizliğinden doğan tercihin. Çaresizliğinin nedeni, senin suçun olmadığı halde pişmanlık hissetmen. Pişman olma, insan ol Ahsen. İnsanlığının tüm yalınlığıyla yaşa hayatını.

 

İyi ol. İyi iste. Karanlığın olmadığını kabul et. Karartma ruhunu ve aydınlanmana izin ver. Bırak yaratılan tüm ışıklar dolsun ruhunun içine. Aydınlan. Arınmaya izin ver. Şimdi, hemen şimdi kalk geceden ve bir ışık yak ruhunun dehlizlerinde.

 

Miş ile bütünleşen kelimelerle dolu tüm cümleler geride yaşar. Cak ile tamamla kelimelerini ve her zaman gelecek için yaşa. Yaşananı değiştiremezsin ama yaşayacaklarını yaratabilirsin unutma.”

 

“Tesadüf” adlı romanımdan küçük bir hediye…