Teselli

Ben hep parçalı bulutlu yaşadım bu dünyayı, gülümseyerek nefes almak isterdim aslında her gün sizlerle. Çocukken basit bir yüz yakıştırırdım kendime ve hep huzurlu bir yaşam.Ilık rüzgârlarla haşır neşir bir tepe, birde masmavi bulutsuz bir gökyüzü olsun isterdim.İstemekten ve umut etmekten başka şansım var mıydı benim gibilerin, ben olsun istedim işte, istedim ve alamadım…

Sorduğum tek soru var kendime, şimdi hemen gitsem buralardan, benden ne kalır geriye?
Hiçbir şey kalmaz, ahdım kalır dünyada birde yaralı bir yürek. Gülümseyemediğim dudaklarım ve yeryüzünü dolaşan umutlarım kalırdı.Ben ki çocuğa bakar çocuk olurum, kuşa bakar kanatlanırım, yaprak olur titrerim dalımdan ayrılırken, tırtıl olurum kelebeğe dönme telaşıyla iki gün bile ömrüm olsa.. Umutsuzlara bakıp iç çekiyorum bazen, aslında hep bir umut olduğunu bilerek.

Gece olunca evlerin yanan lambalarına bakıp gülümsüyorum kimi zaman.Kopartılan gül demetlerine, duvarda aslı duran babamın resmine ağlıyorum.İkiyüzlüydü hayat, bazen kibirliydi, bazen çok acımasız, kimi zaman da gururlu, burnu yere düşse almayan , çok kısa mutlu gördüm onu..

Sözcükler hırçınlaşıyor bazen yazarken, ama ben güzel bir dünya dermiştim kendime ve herkese. Gerçekler gizlenmişti sanki bir yerlere, arayıp bulmalıydım.Hepimiz birbirimize benziyoruz aslında, şaşırmamakta gerek yaşadıklarımıza..Hepimize benziyor hayat, hiçlikler içinde var olma telaşı, yokluklar içinde bir parça teselli.