Teslim alınıyoruz!

Türk Askeri pusuya düşürülüyor ve 12 şehit veriyor. 8 askeri de rehin alınıyor.

Olaydan sonra halk galeyana geliyor, tepkiler çığ gibi büyüyor. Birbiri ardına protestolar, farklı eylemler geliyor.

8 askerden haber yok. Bu askerler kayıp, rehin falan değiller deniliyor, ya da pek birşey denmiyor ama demeye getiriliyor.

12 şehit toprağa veriliyor, feryat figan, cenaze törenlerinde. Terör örgütüne lanet okunuyor. 8 askerden haber yok.

Derken bir TV kanalında ama terör örgütünün kanalında askerlerimiz boy gösteriyor. Askerlerin durumları iyi, korkmayın birşey olmayacak deniliyor.

Halk, büyüklerinden açıklama bekliyor, ama açıklama gelmiyor.

5 Kasım bekleniyor.

Derken 5 Kasıma bir gün kala, aniden rehin askerlerimiz teslim ediliyor.

Adalet bakanı açıklama yapıyor: "Türk Silahlı Kuvvetleri'nin hiçbir mensubu böyle bir duruma düşmemeliydi. Kurtulmuş olmalarından fazla sevinç duyamadım" diyor.

İlk bakışta nasıl memnun olmazsın demek geçiyor insanın içinden, rehin edilmeselerdi de şehit mi olsalardı? 8 yuvaya daha mı ateş düşseydi diye düşünmekten kendini alamıyor.

Ama öyle olmuyor.

Teslim edilme "törenini" izliyorum. Tam anlamı ile bir tören.

Arkasında PKK'li 3 yöneticinin olduğu masadan aşağıya, üzerinde bebek katilinin resmi olan bir bez parçası sarkıyor.

Masanın karşısında katilin gözlerinin içine bakan bir dizi insan daha dikiliyor.

8 asker tüm bu şatafat içinde teslim alınıyor. Yurda getiriliyor.

Tüm bunlar nasıl oluyor? Yerlerini bulmak imkansız debilen teröristlerle bu denli nasıl yakınlaşılabiliyor? Nasıl oluyor da sanki karşında bir devlet varmış gibi bir masa etrafında toplanılıp, görüşülüyor, hasbıhal ediliyor.

Yoksa karşımızdaki gerçekten bir devlet de biz mi bilmiyoruz. Ya da devletler mi var karşımızda biz uyanamıyor muyuz?

Evet sayın adalet bakanım. Olaya bu yönden bakınca, Türk Askeri'nin düştüğü duruma ben de üzülüyorum.

Üzülüyorum, askerimin düştüğü duruma, devletimin düştüğü duruma. 5 Kasımdan medet umduğuma...