Teslim oluyorum!..

Teslim oluyorum! İşler hâlâ iyiye gitmiyor. Sebep ben de olabilirim, hain kader de olabilir. Ama buna da sebep gene kesin benimdir. Ne de olsa adım patron. Teslim oluyorum!

Yeterli sayıda personelim artık yok. İşler birkaç dosta ve kalan bir iki elemana biraz da zoraki devroldu. Her ne kadar sipariş alıp boşları toplamak hiç mi hiç zoruma gitmiyorsa da -aynası iştir kişinin, kâra bakılır- bu durum sempatik bir hava mı oluşturuyor yoksa rezil mi oluyoruz bilemiyorum. Teslim oluyorum!

Sağım, solum, önüm, arkam sobe! Her taraf ödenmesi gereken borçlarla dolu... Daha ciddi bir sorun yaşanmadı ama eli kulağındadır. Bense gözümü bağladım. Teslim oluyorum!

Odam kireç değilse de, yüzüm güleçtir benim.

Vazgeçtim gülmekten... Vazgeçtim sevdalardan...

Elimdeki aşk tektir benim.

Yetse de yetmese de, uysa da uymasa da…

O köy bizim köyümüzdür.

Teslim oluyorum!

Annemi örnek alıp, yaşamı planlamak peşine zamanı yedim bitirdim. Aman, nasıl da iyi öğrenmişim! Yeni öğretileri nicedir göremedim. Neydi profesyonel yaşamdaki altın kural? “Kararlar ve planlar bozulmak içindir.” Bilemedim. Buyurun. Gene gol yedik. Teslim oluyorum!

Unutmadan, asıl bir de altın gol var: “Hiçbir şey imkânsız değildir. Yeter ki iste!” Oldu!

Ah anne! Haydi, nerede?

Bugün her şeye ve herkese teslim oluyorum! Bir de böyle deneyelim. Bakarsın yoğurt tutar!