Tevekkül

Yola çıkmak iyi bir öğrenme şeklidir. Yollar öğretmen, yolcu ise öğrencidir aslında..... Seyre dalarsın otobüsün camından asfalt yola itinayla çizilmiş beyaz çizgileri onlar geçtikçe gözünün önünden bir bir, ömründe akıp gittiğini, aştıkça sıra sıra dağlan, sanki sırtındaki yükünde hafiflediğini, sonra her bir dağın, yükü senden kaldırdığını hisseder tevekkülü öğrenirsin ve yalnız olmadiğini. Rabbinin seni terk etmediğini hissedersin önündeki taşlar teker teker yolundan kaldırıldığında...

Sonra hiçbir şeyin kalıcı olmadığını anlarsın. Hatırlarsın ölümü. Geminin balkonunda, yolculuğuna eşlik eden susam kokulu simitine martılar misafir olur paylaşmayı öğrenirsin. Tanımasanda aynı yola koyulduğun insanlara tebessüm eder sadakayı öğrenirsin... Kurumuş topraklardan, taş parçalarının arasından rengarenk çiçeklerin sana el salladığını görürsün, Ümidini yitirmemeyi öğrenirsin. Rabbinin el-Hayy ismini hatırlarsın. Çeşit çeşit meyve ağaçlarının dallarının insanın huzurunda eğildiği rizik bahçelerini görür şükretmeyi öğrenirsin ve Ahsen-i takvim olmaya yaraşır bir hayat yaşaman gerektiğini, sorumluluğunu hatırlarsın bir kez daha.... Ve insanoğlunun hirslarına, aç gözlülüğüne ve kapitalist dünyaya kurban gitmeyen, insan eli değmemiş yerlerin çok güzel, sade ve temiz kaldığına Hakka’l yakin ile şahit olur Rabbinin el-Cemil esmasını öğrenirsin. Ve dahasını... Velhasıl yolcu olmak, yolda olmak lyidir. Eğitir insanı en realist yönüyle..