The way we met - Tanışma şeklimiz

Aşk, uğruna uç noktalara gitmeye istekli olanlara aittir.

                                                                    Ağaçkakan - Tom Robbins

  

  Aşkın biyolojik yönlerini okuyan Harvard Tıp Okulu’nda Psikiyatri Profesörü olan Dr. Richard S. Schwartz’a göre aşkın başlangıcında beyinde meydana gelen şey stres durumudur. “Kortizon, stresin en büyük işareti, yükselir. Serotonin, mutluluk ile ilişkilendirilir, azalır. Serotonin aktivitesi Obsesif Kompülsif Bozukluk(O.C.D)’da da azdır, aşkın başlangıcında kafandan atamadığın bütün kaygılı düşünceler ile uyumludur.

 

 Herkes aşkı bulmanın peşinde ve bir de kış mevsimi gelmişken Kasımda aşk başkadır klişeleriyle başlayan içimizi ısıtacak bir aşk yaşamak istiyoruz. Hepimiz eminimki aşkı ararken yada sevdiği kişiyi elde etmeye çalışırken saçma şeyler yapmıştır. Kendi açımdan aşk konusunda hiç yüzüm gülmediğinden Kore dizilerindeki romantik aşk sahnelerini izleyip mutlu olmakla yetiniyorum. Aşka olan inancımı kaybetmek üzereyken şu anda adını hatırlamadığım bir websitesinde The Way We Met'den alınmış bir aşk hikayesini okudum ve çok beğendim. Daha sonra Instagram sayfasını takip etmeye başladım ve sonra Facebook sayfasını. Facebook sayfasında o çiftlerin tanışma hikayeleri ve aşkları o kadar güzelki insanın kalbini ısıtıyor.  Ben de Facebook sayfasındaki en güzel aşk hikayelerini türkçeye çevirip sizinle paylaşmak istedim, belki içinizde aşka inanmayan varsa diye.

 

 

 

“Ben(eşi) ve ben ilk biz 4 yaşındayken aynı T-ball (beysbol ve softbol oyununu kolaylaştırmak ve bu iki oyunu temel alan takım sporu) takımında tanıştık. 3. Sınıftayken, Ben benim okuluma transfer edildi ve 8.sınıf mezuniyetine kadar aynı sınıftaydık. Beni Rachel için terk edene kadar kısa bir süreliğine erkek arkadaşımdı. Bunu unutmasına asla izin vermeyeceğim.

 Aynı liseye katılmak için devam ettik ve her zaman aynı arkadaş grupları arasında dolaştık. Lise mezuniyetinden sonra, kendi yollarımıza gittik. Yıllar geçtikçe, Ben’in evlendiğini ve birkaç çocuğunun olduğunu öğrendim. Ben hala bekârdım. Daha sonra bizim 20 yıl buluşması zamanı geldi ve ben gitmek istemedim. Anlamı neydi ki? Çoğu insan kasabayı terk etmemişti ve terk edenler, hayatlarımızı Facebook’ta iletişim sağlayabiliyorduk.

 

Ayrıca, en iyi arkadaşım umutsuzca toplantıya gitmek istedi ve kocası gitmedi. Bana son sınıftayken onu erkek arkadaşım ve benimle baloya gitmeye zorladığım zamanı hatırlattı. Bu yüzden, gitmekten başka çarem yoktu. Bir anlaşma yaptık, sadece bir saat kalacaktık. Ben içeri girerken – yalnız olarak- tam gitmek üzereydik.

 Arkadaşıma döndüm ve dedim ki , “Hadi be! Ben ne zaman büyüyüp çok ateşli oldu?” Karısı bizim mezun sınıfındayken neden tek başına geldiğini çözemedik. Ayrıca yüzüğünün olmadığını fark ettik. Oldukça Lise benzeri davranış, bir köşeye koştuk ve telefonlarımızdan Facebook sayfasından bilgi aldık.

 

 Anlaşılan o ki, Ben boşanmış. Sayı! Hemen arkadaşımla bir anlaşma yaptım, eğer benimle kalırsa gecenin kalanında bütün içkilerini alırdım böylece Ben ile konuşabilirdim. Kabul etti. Kaldık. Ben ve ben konuştuk. Ve bir ay sonra çıkmaya başladık. 2010 yılında oldu. Şimdi evliyiz ve 3 yaşında bir oğlumuz var.

 

 İşte bu yüzden herkes Lise buluşmalarına gitmeli. Kiminle tekrar iletişim kuracağını bilemezsin

 

-Nasıl evlilik teklifi edilir? Teklif dediğin böyle olur!-

 

“Bunun asla olmaması gerekiyordu.” İlişkimizi genelde bu şekilde açıklıyoruz. 2013’ün Temmuzunda bir flört uygulamasında tanıştıktan sonra, Nick ve ben işleri oldukça hafif tuttuk. Birbirimizin tipi değildik ama “zıt kutuplar birbirini çeker” fenomen’ ine kanıt olabilirim. Sıradan flört’ ün 3 ay sonrası, Nick ve ben gerçekten birlikte olmak istediğimiz kimse yoktu.  İlişkimizi özelleştirdik, birlikte yaşadık, şimdiye kadar ki en kolay ve en tatmin edici ilişkimize başladık. Cumartesi günü, 12 Temmuz 2016’ da günümüzü neredeyse her Pazar geçirdiğimiz gibi geçirdik. Citi Bikes (New York City bölgelerinde hizmet veren bisiklet kiralama şirketi) kullandık, Meatpacking’ de(New York şehrinde bir mahalle) birkaç içki aldık, Washington Square Park’da takıldık ve günü Nick’in ebeveynlerinin evinde akşam yemeği yiyerek tamamladık. Yemekten sonra Nick bisiklete binmek yerine eve yürümeyi sordu çünkü sokak sanatı olduğunu duyduğu St. Marks’ın yanından geçmek istedi. Nick her zaman şehirde grafiti aradığı için hiçbir şey düşünmedim. First Avenue ve St. Marks’ a yaklaştıkça Nick duvar resmini işaret etti ve fotoğraf çekebilmek için bana gidip ortada atlamamı söyledi. İlk fotoğraftan sonra, Nick “tamam şimdi flaşı açmama izin ver” dedi ve şipşak fotoğraf çekmeye devam etti. Gerçek “Sara” modasında, resimleri incelemek için çabucak telefonuna atladım. Her resmi zumladım, hangisinden daha iyi gözüktüğümü karar vermeye çalışıyordum, tamamen arka plandaki duvar yazısını görmezden gelerek. Duvardaki yazıyı hala göremediğim için Nick şok oldu, önümde telefonunu kaldırdı, flaş ile çekilen “Benimle evlenir misin?” resmini gösterdi. Duvar resmine tekrar bakabilmek için iki kez döndüm etrafımda döndüm çünkü ilk geldiğimizde altın yazıyı göremedim. Hala orada değildi. Şaşırmış bir şekilde Nick’ e baktım, diğer elini kaldırdı ve yüzüğü ortaya çıkardı. Tam inanamayarak, gözyaşlarım yüzümden aşağı dökülmeye başladığında kollarına atladım. Nick daha sonra bunun çevrimiçi olarak bulduğu sıradan “benimle evlen” duvarı olmadığını veya sadece duvar resmi, daha ziyade yalnızca benim için yapılmış bir duvar resmi olduğunu açıkladı. İlişkimizi yansıtan bir tasarım konseptlemiş ve yerli NYC artistine boyaması için ulaşmış. Şehrin etrafında yasal olarak üzerine resim yapabileceği bir duvar keşfetmek için günlerdir işten erken çıkıyordu. Büyük @volvo güvenli resim planı kullanarak bir fikir üretmiş büyük sürprizi yapabilmek için, çünkü güvenli resim yalnızca flaş açıkken görülebilir ve bunu daha heyecanlı olacağını düşünmüş. Resimdeki kıyafetler bile favori elbisemi temel almış. Evleneceğim adamın bana karısı olmamı sormak için bütün bu çabaları yaşaması beni dünyadaki en şanslı kızmışım gibi hissettirdi. 

 

 

 Bunu nasıl yapıyorsun? Bu insanların bana her zaman sorduğu soru. Ve cevap oldukça kolay- birisini gerçekten sevdiğin zaman, mesafe fark etmez. Josh ve ben hayatımızın yarısı boyunca birbirimizden habersiz birbirimizin sokağının aşağısında yaşadık. Lisedeyken bir Cuma gecesi futbol maçında ortak bir arkadaşımız bizi tanıştırdığında tanıştık. Josh utangaçtı ve fazla bir şey söylemedi. O uzaklaşırken, arkadaşıma onun tatlı olduğunu düşündüğümü söyledim. Arkadaşımın erkek arkadaşı tesadüfen konuşmamızı duydu ve olay Lisede geçtiği için, Josh’a koştu ve Josh’a ne söylediğimi söyledi. Aynı gece, Josh ve ben birkaç saat mesajlaştık. Onun Birleşik Devletler ordusuna kaydolduğunu o zaman öğrendim. İkimizde birbirimize âşık olduğumuzu itiraf etmede hızlıydık fakat yavaştan almaya karar verdik. İki ay sonra, 27 Ocak 2011’de eve dönüş dansında(eski öğrencileri karşılama ve bir okulun varlığını kutlama geleneği. Birleşik Devletler, Kanada ve Filipinler’deki birçok okul ve kolejlerdeki bir gelenek.) kız arkadaşı olmamı teklif etti. Ertesi yaz, mezun oldu ve temel eğitimi bıraktı. Josh ile mektuplar yoluyla nasıl iletişime geçeceğimi öğrenirken, o adanmış ve çalışkan bir A.B.D. Ordusu Piyade ’sine dönüşüyordu. Temel eğitimden mezun oldu ve aktif göreve gitmeye karar verdi. 25 Temmuz 2014’de denizaşırı ülkelerde görevlendirildi ve bizim uzun mesafeli yolculuğumuz devam etti. 11 ayrı ay sonra, geçen Temmuz’da sonunda onu eve tekrar hoş geldin diyebildim. Şimdi tekrar deniz aşırı gitmeden önce Amerika’da 10 aylığına görevli. Evet, o uzaktayken kısıtlı iletişim zor. Evet, yakında görüşürüz’ ler ıstıraplı. Ama her birleştiğimiz zaman ve onun sevgili dolu kollarına atıldığımda, değdiğine ikna oldum. Çünkü her kalp kıran hoşça kal her kalp ısıtan merhaba ile karşılaştırıldığında HİÇBİR ŞEY. Oradaki tüm yoldaş ordu aileme veya uzun mesafe ilişkideki çiftlere, güçlü kalın. Sahip olmaya değen her şey beklemeye değer.

 

-Vee en sevdiğim, hüzünlü ama bir o kadar mutlu favori hikayem bu. -

 

 Tamara ve ben lise aşıklarıyız ve 7 yıldır birlikteyiz. Tamara 21 yaşındayken, Hodgkin Dışı Lenfoma (Non-Hodgkin lenfoma (NHL) tek bir özelliği paylaşan farklı kan kanserleri grubu için kullanılan terimdir, DNA hasarı kalıtımsal değil kazanılmış hasardır, Kanhastalıkları.net) tanısı konuldu. Hiçbir zaman unutmayacağım bir gündü. 17 Şubat doğum günümde tanısı konuldu. Doktorun tanıyı onaylamasını duymak kalp kırıcıydı ve yıkıcıydı. Yapabileceğim hiçbir şey yoktu ve bu en kötü tarafıydı. Tamara çok cesurdu ve bütün zaman boyunca pozitif kalmak için elimden gelenin en iyisini yaptım. Her ilişkide olduğu gibi iyi ve kötü zamanlarımız olmuş olsada, bu şimdiye kadar baş etmemiz gereken en zor şeydi. Ama bizi yakınlaştırdı ve bize gerçekten karı-koca niteliklerini gösterdi. Birdenbire ona son seansında evlilik teklifi etmenin gerçekten harika olabileceği Tamara’nın ikinci kemoterapi seansındaydı. Bu kanserle birlikte baş ettiğimiz her şeyin sonuna işaret edermiş ve hayatımıza yeni bir sayfa açarmış gibi hissettim. Bu yüzden 5 Haziran 2016’da onun son 96 saat kemoterapi seansında, Tamara’ya hastane odasında evlilik teklifi ettim. Son tedavi gününde odayı Hollywood teması ile dekore ettik. Tamara başta Hawaii teması istedi fakat bilerek Hollywood temasında ısrar ettim böylece teklif için giyinmiş olacaktı. Kemoterapisi bittikten sonra, Tamara’nın arkadaşı ve kardeşi onu odanın dışına çıkıp birkaç dakika yürümek için ikna etti. Onlar Tamara’yı oyalarken, yaklaşık 30 kişilik bir grup arkadaşım vardı, hastane çalışanı da dâhil, odayı 100 mum, 100 gül buketi ve 60 balonla romantik bir ortama dönüştürdüm. Odaya tekrar girdiğinde, şok oldu. Konuşmaya başladım ama çok gergindim. Kendi sözcüklerimde boğuluyordum ve gözyaşlarıma direniyordum. Ama sonunda üstesinden geldim. Çok şaşkındı ve an mükemmeldi. Geleceğimiz için çok heyecanlıyız. Mart 2015’de,  Tamara’nın saçları tedavisinden dolayı dökülmeye başladı bu yüzden kız arkadaşlarından bazılarını geri kalanından kurtulmak için çağırdı. Lucas’da daha sonra kafası traşlı bir şekilde çıka geldi. Bu konu sorulduğunda, “Ona bütün süreç boyunca onunla olduğumu göstermek istedim” diye yanıtladı.

 

-Bu da işte anca modern ülkelerden çıkan bir aşk hikayesi, bizde de vardır illaki fakat eşine az rastlanır. -

 

 “Bakarsam garip mi olur? Eğer bakıyorsa garip mi? Tamam, bu çok garip.” Bunlar Brain’a dikkatli bir şekilde bakmaya çalışırken geçirdiğim zaman boyunca kafamdan geçen düşüncelerdi. Fakat o bir bayanın yanında oturuyordu. “Bu onun randevusu mu? Eğer başka biriyleyse neden bana baksın? Belki sadece arkadaşlar.” Hayal. Hayallerimin erkeği şimdi flörtü ile birlikte ayrılıyor. Ne kadar tipik. Diğer herkesin sevgisini kutlamak için törenler düzenleyen düğün planlayıcısı yalnız. 20 dakika sonra onu tekrar görüyorum. Bu sefer bara geri dönüyor ve B bana doğru eğiliyor. Ve sonra, “Hey, Ben Brian. Beni fark ettin mi bilmiyorum, ama en kötü kör randevumdayken bütün gece sana bakıyordum.” Dilim tutulmuştu. Devam etti, “Onu sadece evine kadar götürdüm ve hala buradamısın diye bakmaya geldim.” Ben ona bakarken, arkadaşım cevap vermem için beni hafifçe dürttü. Gecenin geri kalanını Newport etrafında yürüyerek ve birbirimiz hakkında her şeyi öğrenerek geçirdik. Maalesef, Florida’nın Brian’ın evi olduğunu ve 2 hafta içinde geri döneceğini öğrendim. Şanslıyız ki, mesafelerle savaşabileceğimize karar vermek sadece 1 gece aldı. Bizim film gibi büyülü gecemiz inanılmaz maceralarla birlikte kaplandı. Her sabah yüzümde büyük bir gülümseme ile uyanma sebebim olmaya devam ediyor. 

 

- :) -

Uyumlu olduğum bir erkeği bulabilmek için yıllar harcadım. Birlikte bir geleceğimin olmadığını bildiğim insanlarla çok vakit harcadım. Sadece beni olduğum kişi için sevecek birini bulmak istedim. Ben bir aşığım. Duygularımı neredeyse hemen gösteririm. Duygularımı hemen belli ederim ve bunun için özür dilemem. Yıllarca, gay topluluğundan soyutlanmış hissiyle mücadele ettim. İnsanlar gay topluluğunun kendi içinde çok yabancılaşma olduğunun farkına varmıyor. Medya çoğu zaman homoseksüel erkekleri belirli bir görüntü uzun, zayıf, kaslı, mükemmel saçlı, keskin hatları olan özelliklere sahip olarak tasvir eder. Tam erkeklerden vazgeçmeye başlarken, Matthew’den bir Facebook isteği aldım. Anlaşılan, Matthew “tanıyor olabileceğiniz kişiler” bölümünde benim sayfama rastlamış. Çok yakışıklıydı, beni aşmasını fark etmeme rağmen, şansımı denedim. Ona basit bir “Merhaba” mesajı yolladım ve bu verdiğim en iyi karardı. En başından anlaştık ve o haftadan sonra için akşam yemeği planladık. İlk randevumuzun gecesinde, o kadar gergindim ki neredeyse planı iptal edecektim. Ama içimden bir ses bana gitmemi söyledi, ortaya çıkmamı, kendimi bir kez daha savunmasız olmak için zorladım. Restoran’a vardığımda, Matthew elinde bir tek gül ile dışarıda duruyordu. Sarıldık ve anında havai fişekleri hissettim. O geceki konuşma çok rahatça aktı ve hiç sıkıcı bir an olmadı. Göründüğü kadar klişe, tüm hayatlarımız boyunca birbirimiz tanıyormuşuz gibi hissettim. Benim bunu okuyan herkese mesajım sadece beklemek. Sakın bırakmayın. Aşk söz konusu olduğu zaman bile. Senin kişin dışarıda ve doğru zamanda onları bulacaksın. Aktif olarak aşkı aramak hiçbir zaman işe yaramıyor gibi. Beraber olman gereken kişiyle tanıştığında, anlayacaksın. Sorgulamayacaksın. Tereddüt etmeyeceksin. Ve onların etrafındaki heyecanın asla gitmeyecek.

 

 Bu hikayeler benim favorilerimdi. Sayfayı ziyaret etmek isterseniz diye yazının sonuna linki koyuyorum, biraz İngilizceniz varsa birazda Translate yardımı ile bu güzel hikayeleri okumak zor olmayacaktır. Ve dilerim bu yeni yılda en güzel, en romantik aşkları yaşarsınız. 

 

The Way We Met Facebook

 

The Way We Met Instagram