Tırnak içi

“Arkama baktıkça geleceğimi gördüm.
İçimin yoklamasını her alışımda başka bir yüzünü gördüm.
Şaştım, şaşırdım;
İncitici gülümsemene her şahitliğimde yoklama listesindeki adını önüne bir (-) çektim.
Yarım artı verdiklerim de oldu elbet;
Fakat senin eksilerin hiç artıya çevrilmedi...
Bir kalem darbesine bakardı ‘geç kaldım, girebilir miyim?’ demen ile eksilerin artıya –en azından yarım artıya- çevrilmesi!

İçimin yoklamasını her aldığımda gölgeni buldum, oturduğu yerden kalkmayan.
Ukala,
Tembel,
Değişmiş,
Başka başka...

Kovaladım onu aldığın pamuk şekerin sopasıyla...

İçime fısıldadığın sözleri dağların başına çıkarak kustum...
Başımızda aylak rüzgarların estiği zamanlarda kurduğun hayalleri fay kırıklarına döktüm eteklerimden...
Derin bir ‘ah’ çektim;
Sabaha karşılarım şükre dönüştü bozduğum ezberlerimle...
Vefalarımı boş verdim,
Vefalarımı dostlarıma verdim.
İnsan içine girdim,
İnsana verdim.
İnsan buldum!

‘O’ geldi,
Huzur geldi,
Saflık; ince yaşanmışlıklar ile geldi.
Hep dinlemek; hiç susmamak geldi.
Oyun geldi,
Çocukluğum geri geldi.
Şiir geldi,
Meşk ile geldi!
Sanat geldi, fotoğraf geldi.
Milletimden geldi.
Zaman zaman yüzünden hüzün geldi!
Balon oldu elinde sürpriz ile geldi...
Yetişmek için koştu; yolculuğumu başlatmaya geldi.
Uykumdan uyandırmaya, kan şekerimi düzeltmeye geldi...
Uçurmaya, uçurtması ile geldi.
‘Konuş sen’ dedi; susmaya geldi.
Bir baktım, sahile dansa geldi!
Avazı çıktığı kadar 'karşıya' bağırarak Aşk’a geldi...
Bana gelebilmek için, tuttu yabancısı olduğu bir düğüne denk geldi...

Hoş geldi...
Umut geldi!!
Beklemenin huzuru, kimseye bu kadar iyi gelmedi...”

MorKız