Titreyen hatıralar...

Kaç kere ıslandı bilir misin, parmaklarımın altında duran, tamamlayabilseydim sana son mektubum olacak şu beyaz kâğıt parçası. Hani kaç kere kelimeler birbirine kenetlendi de mürekkepler sulanınca, tamamlayamadım yine de şu kahrolası birkaç kelâmı.

Bilir misin ey sevgili!

Kaç kez buruşturup attım duygularımı, baka kaldığım kanatlı bir seher rüzgârının arkasından.
Kana benzeyen kızıl güneş kaç kez söndü sıcak yaz gecelerimde.
Kaç baharım güze döndü, kaç kez tarlalarım sürüldü ve kim bilir bu içli duygularla kaç türkü bestelendi gönlümüm kafesinde, bilir misin sen.

Bilemezsin…

Öyle ya, sen nereden bileceksin.
Sesimi hiç duymamış, hiç oralı olmamıştın ki giderken.
Bilemezsin tabii, dönüp ardına bile bakmamış ve geride bıraktıklarına bir mendil dahi sallamamıştın ki.

Zor geçti yıllar…
Unuttuğum çok şey var.
Seni de unuturdum belki, lâkin ağlamasaydı nihavent makamındaki bu hazin hatıralar…
Yansımaların bölmeseydi gece yarıları hoyratça uykularımı.
Girmeseydin düşlerime benden izinsiz.
Belki de çoktan unutmuştum seni.

Kaç yıl geçti peki saydın mı, ya da duvarlarına çizikler attın mı ey sevgili.
Anılarını bir bir yazdın mı peki ve sonra satırlarına ekledin mi ihanetini ve hatta diyebildin mi şu birkaç kelimeyi “gerçekten değdi, değdi kaybolan yıllara”.
Hani döndün ya şimdi geri, sormam gerekiyor “neden” diye belki.
Neden şimdi.

Zordu sevgili, çok zordu yıllar…
İklimlerim dağıldı, yıldızlar söndü, hani öyle ki nihayetinde acıtmaz oldu şarkılar.
Şimdi gelmenin, hatıraları titretmenin ne anlamı var…

Tüm gidenlere…