Topladım senden kalanı

İlk kez karşılaştığımızda
Gülüşünün aydınlığıyla parıldayan
Gözlerinin içinde “ben”i gördüm!
Sustum…

İlk kez sarıldığımızda
Bentleri kıran ırmaklarıyla
Bize baharı getiren
Gözlerinin içinde “sevgi”yi gördüm!
Sustum…

İlk kez şarkımızı mırıldandığımızda
Kanatlanan turnalara eş
Gözlerinin içinde “hayat”ı gördüm!
Sustum…

İlk kez dans ettiğimizde
Kulağımda yüreğe ahenk veren
O tatlı sözlerinin eşliğinde
Gözlerinin içinde “kadın”ı gördüm!
Sustum…

İlk kez dertleştiğimizde
Bizden başka kimselere aldırmadan
Hayatları tek nehire doldururken
Gözlerinin içinde “umut”u gördüm!
Sustum…

İlk kez haberleştiğimizde
Yüreğin sesinden güç alarak
Farklılıkları aynı anda kesiştirip
Gözlerinin içinde “hayal”i gördüm!
Sustum…

İlk kez kırıldığımızda
Ellerinde tuttuğun çiçeklerle
Bizi bütünlemen yok muydu
Gözlerinin içinde “yürek” gördüm!
Sustum…

İlk kez sorduğumda o gün
Yüreğimiz sevinçliyken
“Aşk mı, bu bizimkisi”
Gözlerinin içinde “telaş”ı  gördüm!
Sustum…

İlk kez birleşemeyince anlarımız
Benlik şehrimizi sert rüzgârlar kesti ya
Gözlerinin içinde “imkânsız”ı gördüm!
Sustum…

İlk kez anlatamayınca kendimi
Hafifçe dudak büktün de bana
Gözlerinin içinde “çocuk”u gördüm!
Sustum…

İlk kez, o son görüşmemizde
Anladım ki
Sendeki dinmeyen öfkenin nedeni
O büyük yüreğinin iç çekişiymiş…
Gözlerinin içinde “azap” gördüm!
Sustum…

İlk kez,  bize kavuşabilmenin
Senin özlemlerinle olacağını
Fark edince derinden
Gözlerinin içinde “ayrılık” gördüm!
Sustum…

İlk kez “bir daha arama” dediğinde
Gidişinin karanlığıyla ağlayan
Beni  görüp de üzülme diye
Gözlerinin içinde “serap” gördüm!
Sustum…

İlk kez sensiz kaldığımda
Topladım senden kalanı…
Ağlamadım, bizle dolan anların hatırına…
Yalnız, sormak istedim sana:
Bir an için bile olsa,
“Gözlerimin içinde “sen”i gördün mü?..”
Korktum bizim için;
Kıyamadım, o kısacık bahara…
Ve o gözlerin anısına…
Soramadım, hiçbir şey !
Sustum…

Yegâh ELİF MİRZÂDE