Toplumsal duyarlılığımız...!!!

Akşam saat 18:30 civarı, kendimizi trafikten kurtarıp Ortaköy' ün büyüleyici atmosferine atmışız. Denizden gelen güzelim esinti, temiz hava bunca kalabalığa rağmen eşimi de beni de çok dinlendiriyor. Haftaiçi biriken sıkıntıları tel tel söküp götürüyor. Derken gözümüz karşı kıyıya takıldı, sanki bir yapıdan alevler yükseliyor gibiydi. Önce emin olamadım, eşime de gösterip aynı şeyleri duyunca emin oldum. Sanki bir yapı, belki de bir yalı yanıyordu. İçim de yanmaya başladı, "Acaba itfaiyeye haber verilmiş midir?" diye düşünmeye başladım. Elim cep telefonunun üzerinde gezinirken gözlerim karşı kıyıda yanıp sönen itfaiyeye ait ışıkları arıyordu. Eşim "Kesin haber vermişlerdir..!!!" diyerek beni teskin ediyordu.

Birden içim daha da çok yanmaya başladı, alevler daha da yükselmeye başladı. Derken itfaiyenin yanıp sönen ışıklarını gördüm, derin bir ohhh çektim. Bir taraftanda yanan yapının bir tarihi yalı olmamasını diliyordum. Aniden kendini çok kötü bir durumda yakaladım:

"Kesin yakmışlardır..." cümlesini bana aitti ve daha olayın oluş nedeni hakkında hiçbir bilgi sahibi olmama rağmen ben hükmümü vermiştim. Ne kötü bir durumdu, artık toplumsal güvende kalmamıştı aramızda, birbirimizden bu tür kötülükleri bile çok rahat umabilir olmuştuk. Kendimden bu önyargım ve peşim hükümlülüğüm yüzünden utandım.

Ben kendi kendime muhasebe görürken, arkada bir kafenin iki garsonu kendi aralarında konuşuyorlardı:

-Abi süper yanıyor be..!!

** Evet ya, bu ateşte acayip kuzu çevirme yapılır..!!!

Beraberce:

Hah hahh hahh..!!!

Belki yanan şey bir tarihi yalıydı, yani yılların öncesinin nadide izlerini bize taşıyan benzersiz eserlerden biriydi. Ancak bu iki insan için bu ateşler, yanıp giden tarihlerinden öte kuzu çevirme işinde kullanılacak güzel bir malzeme olarak görülebiliyordu.

Ardından içimde devam eden bireysel muhasebe, toplumsal muhasebeye dönüştü. Sonuç hakkında biraz sır vermek gerekirse pek parlak gözükmüyor.

Sevgiyle kalın, duyarlı kalın...