Toplumsallığın negatifliği

Toplumsal olmasaydık, insan olmazdık, tarih de olmazdı.

Ancak, toplumsallığın bedelleri de var.

Bir: İnsanlar birbirine çok fazla yakın yaşıyor. Bilindiği kadarıyla, insanlar birbirine ortalama 5-6 metre uzaklıkta dururlar. Yine bilindiği kadarıyla, standart biyografilerde, 12.000 yıldır insanlar birbirine 1 metreden de yakın yaşar. Bunun sonucu olarak, yalnızlığı isteseler de, onu hiç yaşayamadıkları için yalnızlıktan korkarlar.

İki: Çok fazla olumsuzluk görmek: Yerleşik yaşamda bile,  aile diğer ailelerle yılda 1 aydan fazla görüşmez. Her hane içine kapalı birer birimdir. Bu durum bozulunca, çok fazla suç, ayıp ve günah gözlemeye başlarız. Bu da, kiminde öfke, kiminde bunlara göz yumma yaratır. Örnekse, günümüz büyükkentlerinde suçun sürebilmesinin temel nedeni, sivillerin suça aşırı göz yummasıdır.

Üç: Yaratıcılık azalır. 100 milyarlık toplam insan nüfusunda yalnızca 100.000 kiş toplumsal artı-değerli bir şeyler yaptı. Bunun temel nedeni de, gelenekselliğin toplumsallıkta çok kolay oturabilmesi ve başkaları yaptığında, sıradan insanların da bunlardan yararlanmasıdır. Bu da atalet yaratır.

Dört: Sosyal psikolojinin birçok gözlem sonucu kurallara bağladığı üzere, toplumsalllık insanlarda tutum-davranış farklılıklarını çok arttırır.

Tüm bunların sonucunda ne olur / oldu?

O milyonda bir kişilerin yarattıkları tarihte, 3 kere olmak üzere kitlesel nüfus artışları görüldü. Geri kalanı hep olduğu ve kendine söylendiği gibi yaşadı. Yani, toplumsal atalet pratikte % 100’e vardı ya da başka bir deyişle ‘hiçbir değişim can acıtmadan olamaz’ duruma geldi.

Zaten, 1945-1957 tarih-öte çatallanmasnda görüldüğü üzere, insan-ötenin önünü de bu gelişim açtı. İnsan türü er geç kendini yok edecek duruma geldi ve öyle de kalacak.

Yani, artık geleneksel toplumsallığın terkededilmesi gerekiyor. Yoksa, evrim duracak, belki durdu ile.