Toprağından kafatası, kemik fışkıran cennet ülke!

“Kim bu cennet vatanın uğruna olmaz ki feda?
Şüheda fışkıracak toprağı sıksan, şüheda!”

İstiklal Marşımızın dizelerinden… sabah sabah bir şekilde karşıma çıktı. Şüheda bildiğiniz gibi şehit kanı demek, Mehmet Akif Ersoy bu anlamda kullanmış.

Pazar gününe özel, güzel, anlamlı ve de yormayan bir yazı yazmak niyetindeydim, ancak ne mümkün!

Bu cennet vatanın topraklarından şimdilerde kafatasları ve kemikler fışkırıyor !

Diyarbakır’da ki arkeolojik kazı yapıyorlar, 23 kafatası çıkıyor. İnceleme yapıyorlar, kafatasları ve kemikler 1200 yılına mı ait yoksa o vicdanların yok olduğu, yaşamın en derin yerinden kırıldığı 1990 lara mı? Kazı yapılan yer itibariyle, kafatasları JİTEM’i  işaret ediyor.

Ne cenneti!  Cehennem temiz kalır yanında! Toprağından kafatası ve kemikler fışkıran, kayıp ölülerin coğrafyası burası!  Utançlar ve vicdansızlıklar coğrafyası!

Akdeniz’e bir kısrak başı gibi uzanan bu ülkenin toprakalrı genç ölülerle doldu.  Bunca kan bunca acı içinde hangi birine, kime ağlamalı insan, hangisi için kanamalı vicdan?

Bu utançları bu günahları bir türlü silemedik, bir türlü vicdanlarımızdaki sızıları dindiremedik.

Nice nesiller, bu ayıplarla yaşamaya mahkum edildik.

Ölüleri ile sınanan bir cennet ülke!

Şanslı olanların üzerine gazete kağıdını örttük, kan lekesini kapattık sandık. Şansı olmayanların yıllar sonra kafataslarına ulaşılıyor, o da bir tesadüfi kazıda.

34 sivilin üzerine bombalar yağıyor kimse oralı olmuyor, işkencecilerin itirafları ayyuka çıkıyor, sadece iki satır haber oluyor, karanlık hukuksuzluk hikayeleri bir gün var oluyor, anında unutuluyor.

“Bir daha kendisinden haber alınamadı” ülkesi burası! Ne cenneti!

Toplumdan farklı düşünen insanların bu kadar kolay harcandığı başka bir ülke var mıdır acaba? Aydınların, fikir adamlarının, bilim adamlarının  bu kadar rahat öldürüldüğü başka bir ülke bilen varsa söylesin lütfen.

Birileri tarafından ısmarlama bir şekilde boyna insan öldürülüyor, öldüren iyi çocuk oluyor, ölümleri ısmarlayan  gücüne güç katıyor, öyle bir ülke bizimkisi.

Yine keyfim kaçtı, yine şuralarımda bir şeyler kanamaya başladı. Güya güzel, hafif bir yazı yazacaktım!

Sanırım mümkün değil, zira birileri sürekli karanlıkta yaşamamızı istiyor.  Bizi sürekli ölülerle sınıyorlar, zalimliklerini hangi noktaya kadar uzatabileceklerini ölçüyorlar sanırım.

Normal bir adım atmaya çalışıyoruz ancak her adımımıza bir kan lekesi bulaşıyor, bir utanç karşımıza dikiliyor, Hayat hikayelerimizden bu utanç lekelerini silmenin mümkün olmadığını anlıyorum.

Toplamımız bir vicdan etmiyor, bir adalet etmiyor, şüheda fışkırdı da ne oldu, işte bunca yıl sonra şimdi de kafatasları fışkırıyor!
 
Marifet ölmek, öldürmek mi, yoksa yaşamak, yaşatmak mı?

Ne şüheda ne de kafatası fışkırsın bu topraklardan, mis gibi toprak koksun kan yerine, kemik yerine, her yanında çiçekler açsın, ağaçlar fışkırsın…cennet dediğin böyle olur!

Bize önce bir vicdan devrimi lazım…