Toprak onları asla geri çevirmiyor

Teyzem ve annem, emekli oldukları ilk günden beri toprakla uğraşıyorlar. Evlerinin önündeki o küçücük bahçede çiçekler, sebzeler ve meyve ağaçları yetiştiriyorlar. Toprağa olan bu düşkünlük ya genlerinde olan bir şey ya da o yoğun çalışma hayatının elektriğini ancak toprak alıyor. Bunu bilemiyorum.

Bir röportaj okumuştum. Müjde Ar röportajıydı ve toprak konusunda çok ilginç bir şeyden söz ediyordu. Diyordu ki; “Onaylanmak için yaşıyor insanlar. Belki onaylanmak için toprak daha iyi bir araçtır. Diyor ki bana emek verdin, bak karşılığında elmam var, domatesim var…” [1]

Buna benzer söyleri söyleyen bir kişi daha tanıyorum. Köylerden birinde meyve ağaçları yetiştiren biri bana şunları söylemişti: “Bir oğul ya da kız yetiştirirsin. Kız büyür evlenir, erkek büyür askere gider. Sana bakıp bakamayacağını bilemezsin. Ama Toprak öyle mi ya? Ona emek verirsen o sana her zaman karşılığını verir, emeğini boşa çıkarmaz.”

İnsanlar toprağa dönüyorlar. Belki de yaşamın getirdiği yükü, yorgunluğu toprakla atıyorlar. Onaylanmak için belki, belki de emeklerinin karşılığı alacaklarından emin oldukları için. Toprak onları hiç yanıltmıyor. Onlara her zaman emeğinin karşılığını veriyor. Ektikleri bir çekirdek o minik yapraklarıyla boy vermeye başladığında yeni doğan bir çocuklarına bakar gibi sevgiyle bakıyorlar ona. İlk meyvelerde torun sevincini yaşıyorlar. İnsanlar toprağa dönüyor çünkü toprak onları asla geri çevirmiyor. Üstelik çok fazla da bir şey istediği yok. Biraz su, biraz gübre ve biraz da sevgi…

[1] Müjde Ar Röportajı-Pazar Vatan 27.06.2004