Topu taca atmak: Ertelemenin dayanılmaz hafifliği

İlgilenenler –ve hatta ilgilenmeyenler bile– iyi bilirler, bir topun peşinde koşan 22 kişinin o topu kale denen bölgenin içine yuvarlama hevesini… Futbolcunun amacıdır skor yapmak yani gol atmak ve bu sürecin bazı kuralları vardır. Topu saha çizgisinin içinde tutmak ve hedefe ilerlemek gibi… İyi bir futbolcu bilir ne zaman pas vermesi, ne zaman çalım atması ve de ne zaman topu çizginin dışına göndererek rahatlaması gerektiğini… Futbolun doğasında vardır uygun zamanda uygun hamleyi yapmak; bunu fark edenler oynamaya devam eder, edemeyenler ise çabuk sıkılır ve futbol ona hitap etmemeye başlar.

Bir de, topa dikdörtgen sahanın beyaz çizgileri içinde nasıl yön vereceğini bilemeyen bir grup vardır ve en ufak bir sıkışmada bile topu taca atmayı tercih eder. Ne zaman bir rakip çıksa çalım atabileceğini aklına bile getirmeden ya da bu durumu analiz etmeden ve paslaşabileceği bir takım arkadaşı aramadan topu taca atar.

Yaşam da bundan farklı değildir aslında. Futbol sahası aslında bizim yaşam alanımızdır. Kale varılması gereken hedef, top ise hedefe ulaşmamızı sağlayacak araçlardan yalnızca biridir. Hedefe araç ile ulaşılacağı muhakkaktır ama aracın sürekli olarak yaşam alanımızın dışına atılması bir süre sonra hedefin ne olduğunu hatırlayamamamıza hatta sonrasında onu unutmamıza bile neden olabilir.

Şu bir gerçek; ara sıra topu taca atmakta yarar var. Çünkü sürekli baskı gören bir süreç ara ara gerginlikten kurtulmak için topun dışarı çıkmasını sağlayabilir. Bu aynı zamanda oyunu da rahatlatır, o anki tehlikeyi geçiştirir fakat bunun sürekli hale gelmesi oyunu –hayatı- tatsız kılmaya neden olur. Çekilmez bir hal alan oyunun içinde olan diğerleri de bu durumdan sıkılmaya ve o oyuncuyu dikkate almamaya başlarlar.

Hayattaki amacına ulaşmasına yardımcı olacak adımları atmakta geç kalan biri ile topu sürekli taca atan biri arasında yalnızca forma farkı vardır. Yaşam ise topun taçta durabileceği kadar uzun değildir…

Ya da isterseniz bunu başka zaman konuşalım…