Tos-tos... tosbağa

Annem seksen beş yaşında. Rahmetlik babamdan dört yaş büyük.

Sakın ha, bu yazdıklarımı duymasın, duymasın diyorum çünkü: Annem okur yazar değil.

Olur ya bu yazıyı biri okur, anneme yetiştirirse yandım demektir. O hâlâ kendisini otuz beş yaşında sanıyor.

Hayatta belki de, en çok istediği şey, okur yazar olmaktı.

12 Eylül döneminde okuma- yazma kurslarına gönüllü olarak katıldı. Dersleri de hiç aksatmadı.

Aynı tarihte,  büyük kızımız da, ilkokula yeni başlamıştı. Annemle birlikte kalıyordu.

Ben de,  eşimle birlikte bu sıralar da doğu hizmetinde bulunuyordum.

İzinli olarak karne tatiline geldiğimizde. . . Kızımız okumayı yazmayı öğrenmişti.

"Anne, sen ne yaptın, okumayı yazmayı öğrendin mi "diye sorduğumda:

-O... o ben, kızından daha iyi okuyorum dedi.

Pek de inanmamıştım ama, annemi bir sınava tabi tutmalıydım.

Doğaldır ki; anneme zor soru soramazdım.

O an da, elime bir fen bilgisi kitabı geçti. Kolay okunacak bir şeyler arıyordum,

ve buldum. Bir kaplumbağa resmi ve altında da "kaplumbağa" yazısı vardı.

Elimle, resmin altındaki yazıyı anneme göstererek, haydi anne, madem okumayı yazmayı öğrendin, oku bakayım şurayı dedim.

Bir resme, bir yazıya baktı. E e e. . . ne var onda dedi. . .

Kendine güven gelmişti.

Ve heceleyerek okumaya başladı. -Kızımda hiç karışmıyor-. (zaten karışmamasını söylemiştim. )

-Tos-tos. . . . "Tosbağa" deyiverdi !

Gülmekten kendimi zor tutuyordum, bir resme, bir anneme, bir de kızıma bakıyordum. Kızım, kahkahayı basmıştı.

Annem gülümseyerek, torununun niye güldüğünü anlamaya çalışıyordu. Bir yandan da, bana şüpheli şüpheli bakıyordu.

-İyi okudum değil mi?

-Çok güzel ve doğru okudun anneciğim, seni tebrik ediyorum.

Annem mutlu ve gururlu, öğretmen oğlundan geçerli notu almıştı. Torununun yanında mahcup olmamıştı. . .

Umarım, münafığın biri bu yazıyı anama okumaz.

O zaman, yandım demektir.

Erdoğan Şahin