Trajikomik doğum

Bir elinde bir şişe vişne suyu, diğer elinde bir bardak, komşum peşimde geziyor. İçtikçe bir bardak daha uzatıyor. “Hadi bir bardak daha iç, bak doğuma gidiyorsun, bir süre bişeyler yiyip içemezsin gibi ısrarlı cümlelerle... arkasından annem "hadi kızım yemek hazırlayayım, biraz daha ye" ”ay anne hayır canım istemiyor”( allahtan karnım tok, yoksa yemek de yermişim::) ve buna benzer cümleler... Başka bir komşum elinde fotoğraf makinesi adım adım fotoğrafımı çekiyor, herkeste ayrı bir telaş, nasıl ağlıyorum, nasıl ağlıyorum... saat 3 te hastanede olmamız gerek…O zamanlar sezeryanla doğum yapmak bu kadar yaygın değil, ve ilk defa böyle bişey yaşanıyor ailede herkes şokta. Normal doğum beklerken, son anda doktor sezeryana karar veriyor ve biz de uyuyoruz. Tam kapıdan çıkarken, kayınperi gördüm, "babaaa doğum sezeryanla olacakmış” deyip, boynuna sarılış ve son bir ağıt faslından sonra grup halinde yola çıkış ve hastaneye varış... Doktorum ve aile fertlerinin bir kısmı bizi bekliyor…. Hemşireler gerekli hazırlıkları yapıyorlar bana, ben de herkesi tek tek öpüyorum gözyaşları içinde, hepinizi çok seviyorum diyorum ve el sallayarak sevdiklerime, ameliyathaneye giriyorum.

Ameliyat masasına yatırdılar beni, ellerim ve ayaklarım bağlandı, koluma tansiyon aleti takıldı, önümü yeşil perdelerle kapattılar….kesilmeye hazırım! Anastezi uzmanı geldi, meğer o da arkadaşımın annesiymiş. Biraz konuştuk onunla ve elime yaptığı iğneden sonra, 2-3 saniye içinde kendimden geçmiştim. Doğum esnasında narkozun etkisiyle istifra etmeye başlamışım, fakat içimden çıkanlar kırmızı kırmızı çıkıyormuş, doktorum da kan çıkarıyorum zannetmiş (Ne bilsinler benim bardak bardak vişne suyu içtiğimi) panik olmuşlar ve başka bir doktor daha çağıması için hemşireyi göndermişler, hemşire dışarıda annemi görüyor, annem soruyor noldu diye ve hemşire de anneme hasta masada kaldı, başhekimi çağırmaya gidiyorum demiş. Annem de oraya bayılmış…

Meğer ameliyata aç girilirmiş, nereden bilelim ilk defa ameliyata giriyoruz… Doktora saat 12 gibi gitmiştik ve o da söylemiş aslında şu andan itibaren bişey yiyip içme, saat 3 te hastanede olun, bebeği hemen alalım diye ama biz heyecandan, korkudan duymamışız. Sadece eşim duymuş, ama biz evde son hazırlıkları yaparken o da arabada bekliyordu bizi.

Doğum gerçekleşmiş, beni yoğunbakıma almışlar, problem anlaşılmış, ortalık sakinleşmiş…3-4 saat sonra uyandığımda başımda doktorlar, hemşireler beni konuşturmaya çalışıyorlardı, dakika dakika izleniyordum. Burnumdan, mideme kadar takılan hortumdan dolayı yutkunamıyordum, midem bulanıyordu, canım acıyordu. Taaa ki karabiberimi, canımı, bal kuzumu görünceye kadar…Bütün acılarım Sancılarım yavrumu kucağıma aldığımda geçmişti sanki…

Aradan 12 yıl geçmiş…bugün işte o gün. Oğlum kocaman oldu, yaşadıklarım da Trajikomik anı olarak kaldı hafızalarımızda. İyiki varsın canım oğlum.

SEVGİYLE KALIN, MUTLU KALIN.