Trekking, dağcılık gibi sporlarda takım olarak hareket etmenin önemi

Büyük şehir hayatında günlük koşuşturma içinde kişiliğimizin bir çok yönü ile yüzleşme imkanımız pek olmuyor ve kendimizden yabancılaşıyoruz.  Bu nedenle yüzleşemediğimiz eksikliklerimizi geliştirme imkanımız olmuyor. “Siz kendinizden ve gerçek hayattan kaçmak için trekking yapıyorsunuz. Ne işiniz var sıcakta güneşin altında veya kışın soğukta karda ?” diyenlere hayret ediyorum. İnsan esas  monotonluğun dışında olağanüstü durumlarda kendisi ile yüzleşir. Bunun tek yolu trekking değil ama iyi yollardan biri.  Uçurumun kenarında denizden 30 metre yükseklikte 37 derece Celcius hava sıcaklığında ekip olarak saatlerce yürürken, tek bir adım daha atacak halim kalmadı deyip gene de devam etme gücünü bulduğunda kendisi ile yüzleşir. Sıcak altında uçurum kenarlarında 3 saat süren yürüyüş sonunda buz gibi bir dereye girip akıntıya karşı yüzerken tek bir kulaç daha atacak gücüm yok demesine rağmen pes etmeyip yüzmeye devam ettiği zaman kendisi ile yüzleşir. Sıcak altında suyu kalmamış bir ekip arkadaşına  kendi az kalan suyundan verdiği zaman kendisi ile yüzleşir. Ekipte hiç tanımadığı yeni insanlarla tanışıp onlarla iyi bir diyalog geliştirmesi gerektiği zaman kendisi ile yüzleşir. Ne demek ? “siz kendinizden, gerçek hayattan ve bunalımlarınızdan kaçmak için trekkinge gidiyorsunuz “

Takım oyununu öğrenmek ve uygulamak zorunda olduğu zaman kendisi ile yüzleşir.  Takım oyunu demek bazen kumanyası tükenen bir arkadaşla kumanyanı paylaşmak, ayağı burkulanın yürümesine yardım etmek, devam etmeye hali kalmayanın çantasını taşımak, “artık devam edemeyeceğim” diyene “yababilirsin, başarabilirsin “diyerek, moral vermek  olabilir.  Takım oyunu mesela günün sonunda geceleyin bir masa etrafında toplanıp biralarla yorgunluk gidermek ve sohbet etmektir, gece tekneden açık denizde karanlıkta yıldızlar altında topluca denize girmektir. Takım oyununu doğru uygulamak olağan üstü durumlarda ölüm kalım meselesi olabilir. Takım oyununu beceremeyen sadece outdoor ekipleri değil, şirketler, devletler ve tarihte imparatorluklar bunu beceremedikleri için çökerler ve çökmüşlerdir. Ben bunu 1979 yılının Nisan ayında  Boğaziçi Üniversitesi Dağcılık Kulübü ve Anadolu Dağcılar Birliği’nin Erciyas Dağına Şeytan Deresi tarafından çıkışımızda yaşayarak öğrenmiştim. Tırmanışta şeytan deresini geçtikten bir kaç saat sonra zirveye bir kaç yüz metre kala eriyen karın üstümüze çığ olarak düşmesi ve kısa süre tüm ekibin çığ altında kaldığı sırada öğrenmek zorunda kalmıştık. Takım oyununu öğrenmeyip uygulamasaydık o çığın altından sağ çıkamazdık.

 Siz bizi sadece başka işi gücü olmayan, sıcakta ve soğukta dağlarda gezinen deliler mi zannediyordunuz ? Büyük şehir trafiğinde ve koşuşturmacasında debelenen delilerden bir olacağıma doğada kendisi ile yüzleşen ve takım olarak hareket eden delilerden biri olmayı tercih ederim.

 Rasih Bensan 2 Eylül 2013