Tren gelir hoş gelir mi?

Cumhuriyet’in ilk yıllarında gelişmenin sembolü olan “demir ağlar” bugün artık geri kalmışlığımızı düşündürse de, gençliğe ilk adım attığım yıllarımda babamın aldığı bir işte çıraklık yapmak için neredeyse birbuçuk yıl boyunca tren yolculukları yapma şansına sahip oldum, Ankara-Sivas hattında.

Acelesi olan iş adamı kimliğinde olmadığımdan ne kadar uzun sürerse o kadar keyfim artıyordu; penceren seyrettiğim otantik manzara nedeniyle pek kompartımana girmezdim. Yolculuk süresince keklikleri saydığım da olurdu!

Sivas’a giden tren ayrılıkların sembolü düdüğünü öttürerek “çuf çuf” diye hareket ederdi.

O dönemler otomobilin adı “düt”, trenin adı da “çuf çuf”tu.

Üç çeşit kompartıman vardı. Üçüncü mevki kompartımanların koltukları parklardaki banklar gibi tahtadandı. İkinci mevkii deri kaplıydı. Birinci mevkiin özelliklerini hatırlamıyorum. Biz hep ikinci mevkide yolculuk ederdik.

Ankara’dan Sivas’a kadar köy, kasaba ve vilayet olarak onlarca istasyon vardı.Her istasyonda dura dura yirmidört saatte ineceğim istasyona ulaşılırdı, yolculuklar çok uzun sürerdi.

En çok ta Kayseride beklemeler yapılırdı.

Restoranların bulunduğu vagon büyük keyif yaşatırdı.DDY amblemli kağıtlara sarılı kesme şekerler ve sandviçler çok özeldi. Tekel birası bile satılmaktaydı.

İstasyonların bulunduğu yöreye uygun mevsimine göre, gazeteden kesekağıdı içinde erik, elma, armut, üzüm gibi mevyveler, pide, börek, simit gibi yiyecekler satılır, pencerelerden sarkılarak paralar uzatılır alınırdı.

Bu yolculukların en önemli özelliği “Yolculuk nereye hemşerim?” diye başlayan sohbetler pencereye menteşe ile bağlı olan masaları indirerek alınan yiyecekleri paylaşmalarla devam ederdi.

Dizel lokomotifli trenlerle de çok yolculuk yaptım sonraları… Yakın zamana kadar İzmir yolculuklarımızda sık sık tren kullanırdık...

Şimdilerde çağımızın ihtiyacı olan hızlı tren taleplerine demiryollarının cevap vermesi gerekir.ancak eldeki mevcut altyapı ve teknolojiyle hızlı tren denemesi yapmak Türkiye’ye maalesef pahalıya mal olmaktadır,

Türkiye’nin bu konuda çok geç kaldığı gerçeğini kabullenmemek ve her kaza sonrasında çeşitli kılıflar uydurmak yolculuk tecihlerimiz konusunda kafamızı karıştırmaktadır.

Yılların yorgun rayları can çekişmektedir çünki!