Trilimbik

Burası “Trilimbik”
Öyle isminin huysuzluğuna bakmayın siz.
Çok usludur, çok efendi.
Kendi inşa etmiştir kendini.

Köşeden sağa dönünce, ışıkları kapatmanız yeterlidir.

Burası Trilimbik!
Ne horoz başındaki ibik,
Ne soba üstündeki ibrik (!)
Burası Trilimbik!
Lafla peynir gemisi yürümez; ama denizine göre.
Burada her şey mümkün.

Şurada sohbet edebilir,
Şurada konuşabilir,
Şurada gevezelik edebilirsiniz.
Her biri farklı şey Trilimbik’te.

Burası ne fazla; ne eksik.
Hayal burası.
Şu gördüğünüz kapı,
Şu ışıklar,
Şu kumar kâğıtları bile.
Şu duyduklarınız bile hayal aslında.
Burası beş kapılı bir arabanın içi gibi;
Geniş ama dar,
Konforlu ama rahatsız,
Uzun ama kısa..

Burası Trilimbik..
İnsanların ayıklandığı yer tek tek.
Ne şiir mısraları kadar süslü,
Ne Ayten Hanım kadar pasaklı,
Aslında birazda hayal gücüne bağlı.
Yarısı asansörlü; yarısı basamaklı.

Burası Trilimbik.
Laf(mış), peynir(miş), gemi(ymiş)…
Her şeyin boş verildiği,
Vaktin boş geçirildiği,
İnsanı hoş tutan bir saçmalık.
Sakız gevrekliğinde,
Deterjan yumuşaklığında bir şehir.

Burası, ora!
Trilimbik!
Hepinize yer var ama,
En çok hayalcilerin şehri.

Ayık kafa ile sarhoş eder insanı burası.
Âşıkların hiç ayrılmayacağı,
İnsanların istedikleri kadar parasının olabileceği yer.
Her şey istemekle mümkün.

Ne sefalet,
Ne felaket,
Ne de zorlu bir izafet.

Bu şehir tam bir memnuniyet.

Randevusuna geç kalanların şehri,
Bahane uydurmaya mecbur olmayan kişilerin.

Burası Trilimbik.
Ne fazla, ne eksik.
Hayal burası,
Şu gördükleriniz, hissettikleriniz, duyduklarınız..
Gülmeniz, ağlamanız bile hayal aslında.
Biraz da yersiz.
Lüzumsuz.
Çünkü hepimiz birer yaşayan ölüyüz.

Gün gelecek cesedimizi gömmeye toprak kalmayacak.
Belki de toprak cesetler yüzünden iki karış daha yükselecek!

Geçici.
Sanki bir sonbahar rüzgârı gibi.
Burası Trilimbik.
Bir şairin dünyaya koyduğu isim.
Ne fazla; ne eksik!