Tufandan sonraki ben

Bu gün geldim, yarınımın ne olacağını bilemiyorum, ama geçmişte olanlar ve gelecekte olacaklar için acı çekerek bu günümü de geçmişte kalmış kötü günler olarak anımsamak istemiyorum.

Hayata, insanlara ve kendime bakışıma yeniden göz attım, uzun uzun düşündüm, taşındım

Ben bunu asla yapmam demiyorum artık, aynı zamanda şunlar, bunlar olmadan yaşayamam da demiyorum. Kendime hak ettiğim değeri vermeye çalışıyorum, başkalarına da hak ettikleri değeri veriyorum.

Bazı günler hayatı çok fazla ciddiye almamam gerektiğini öğretmeye çalışıyorum kendime. Bazen umarsız bazen melankolik olabiliyorum ancak; depresyonu da kovalayabiliyorum bu arada.

Hayat içinde olumsuzluklar, acılar, elbette yaşanacaktır, her sıkıntı, üzüntünün, acının bir depresyona sebep olmadığını çok iyi biliyorum.

Son günlerde ülkemizde yaşananlar hepimizi derinden sarstı. Yani kısaca fırtınadan çıktık, çıktım. Gönlümde kopan tufanlar hariç. Çoğumuz yerle bir olduk. Ölümün kıyısından dönenler, çiçeği burnunda toprak olan ÖĞRETMENLER, depremden kurtulup soğuktan ölen yavrular vs. Pes etmedik etmedim. Ben bunca fırtınalardan sonra limanımı buldum, mutluluğu değil dinginliği yakaladım.

Derin sular fırtınalardan sonra durulurmuş. Bende duruldum. Belki de bu tufanı yaşamadan ben olamazdım.