Tuhaf birşey var

Tuhaftır ilişki çıkmazlarında ortada kalmak. Ne tarafa gideceğini bilememek en tuhafıdır. Kendi ilişkin içinde gel gitlerini düzenleyemezken, ne olup bittiğini anlamadan en yakın arkadaşının, dostunun o kara bulutların içinde ne yapacağını bilemezken sen ona şemsiye açar, onu korursun…

Günümüz ilişkilerinde dikkat ediyorum da en fazla yaşanan şey çıkar durumu. Ya da şöyle ifade etmeliyim sen bana ne kadar sıcak davranırsan, ilgi gösterirsen benden de aynı karşılığı alırsın mantığı. Çok saçma gelebilir ama görüyorum, yaşıyorum tanık oluyorum bu yaşanan garip duruma.

Sevebildiğim kadar varsın’mı demek tüm mantık!

Bana iyi davran yoksa seni oyun dışına atarım ‘mı demek yoksa ?

Hangisi açıklayabilir bu durumu…

Bende kayboluyorum bu samimiyetsiz gösterilerin arasında. En yakınım bazen de benle ilgisi olmayan 3. kişi.

Kopuyoruz ve kayboluyoruz. Bir gün önce nefret ettiğimiz insan bir gün sonra en samimi, en sevilen olup çıkıyor. Ne çabuk uyum gösteriyoruz değil mi?

Duygularımız her değişikliğe ayak uyduruyor, ne yas tutmak için zaman veriyor bize ne de durup düşünmemiz için mantıklı bi ara!

Doğrusunu söylemek gerekirse midem bulanıyor gördüklerimden, yaşananlardan. İçimden öfkemi dile getirmek geçiyor ama sonra biliyorum ki karşı taraf da bunu düşünecek anlayacak bi taraf yok. Sığ duygular, günübirlik sevinçler, mutsuzluklar, kısa zaman aralıklarıyla ayrılmalar ve sonrasından gelen ani evlilik kararları…

Değişken duygularla doğru yaşayabilmek, kararlarımızı yerinde verebilmek çok zor.  Herşeyi bi kenara bırakıp uzaktan bakabilmek , haklı haksız kavramlarını da bi kenara bırakabilmek o kadar zor olmamalı belki de…