- Kategori
- Şiir
Tuhaf Hikaye
''O kendi cennetinde.....''
Yıllar önce; yazın başları, günlerden cuma
Üsküdar'da bir evde, annem gebe; tarifsiz acılara..
Yanıbaşında sadece yaşlı komşu kadın;
Çok değil birkaç ay önce uğraşırken yitip gitmem için karanlıklara,
Şimdi, '' Al bu dünya Al senin olsun!'' der gibi ebe o kadın; sancılı doğumuma.
Sabahın beşinde doğmuşum; katilim olacakken ebemin kararsız kollarına,
Tam da uygun bu hayatın kurallarına....
Çenemde meleklerden kalma bir iz; beni ötekilerden farklı kılan
O iz ki ; kainatın sırrına haiz, yıllardır var olmakta....
..................................................................................................................
Elimde eski bir fotoğraf, götürür beni böyle uzak anılara
Soluk karanlıklarından geçirip zamanın, o küçük kızın yanına
Koyup başımı omzuna, düşünürüm kendimi orda
Acısın isterim bana, ağlasın hatta
Okşasın saçlarımı, geleceğinden bihaber parmaklarıyla
Artık çok yabancı oysa ruhu; benim tüm varlığıma
Okşarken saçlarımı gülüyor bana:
'' Senin ki tuhaf bir hikaye, hadi git cennetimden kendi cehennemine!''
Gidiyorum. Takılıyor saçlarım ellerine ama kurtuluyor benden,
O hala aynı masumiyetinde...
Bense artık ondan çok uzaklarda....
Kim hikayesinden memnun, cennetinden uzakken cehenneminde ?....